A është më mëkat tek Allahu xh.sh. moskryerja e urdhrave apo kryerja e ndalesave?

   Me anë të kësaj çështjeje juridike duam t’ju njoftojmë mbi moskryerjen e urdhrave të Allahut, që llogariten si urdhra të detyrueshëm. A është më mëkat lënia e tyre apo veprimi i veprave të cilat i ka ndaluar Islami, ndalesat e detyrueshme? Dijetarët islamë ndajnë dy mendime rreth kësaj çështjeje:
1) Disa dijetarë islamë mendojnë se kryerja e veprave të ndaluara (harameve) është më mëkat tek Allahu sesa kryerja e veprave të obliguara. Ata mbështeten në këto argumente:
a) Ka thënë Pejgamberi, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të: “Largohu prej gjërave të ndaluara (harameve), do të jesh adhuruesi më i madh në mesin e njerëzve.” (Termidhiu)

b) Omer ibnul-Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur me të, është pyetur lidhur me një grup njerëzish, të cilët kanë mundësi të bëjnë mëkate, por nuk i veprojnë. Ai përgjigjet: “Ata janë një grup që Allahu i ka sprovuar zemrat e tyre, por ata janë treguar të devotshëm. Për ata do të ketë falje dhe shpërblime të mëdha.”

c) Abdullah ibën Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, thoshte: “Të mos veprosh diçka prej haramit është më mirë sesa të bësh një sevap të madh.”
2) Mendimi i dytë: Ndërsa disa të tjerë mendojnë të kundërtën e mendimit të parë, pra lënia e urdhrave është më mëkat sesa veprimi i ndalesave.
Këtë mendim e mbrojnë shumë nga dijetarët islamë e ndër ta fuqimisht e mbron dijetari me famë Ibnul Kajim El –Xhevzije, i cili në librin e tij Elfevaid sjell mbi 23 shkaqe dhe argumente që ilustrojnë mbrojtjen e këtij mendimi.
Ndër to mund të veçojmë:
1) Tregimi në mes Ademit alejhi selam dhe Iblisit. Allahu xh.sh. ia ndaloi Ademit alejhi selam sa ishte në xhenet që të hante nga një pemë e veçantë, mirëpo Ademi alejhi selam e theu urdhrin, bëri mëkat ndaj Allahut xh.sh., por më vonë u pendua dhe Allahu xh.sh. ia fali mëkatin.
Kurse Iblisin, Allahu xh.sh. e urdhëroi që t’i nënshtrohet Ademit alejhi selam në shenjë respekti, por ai e theu urdhrin e Allahut dhe Allahu xh.sh. e mallkoi, e largoi prej xhenetit, e afatizoi dhe i premtoi xhehenemin.

2) Shkak i veprimit të mëkatit është euforia dhe nevoja, kurse shkak i moskryerjes së urdhrit është mendjemadhësia. Argumentet aludojnë se ai i cili nuk e kryen urdhrin nga mendjemadhësia dhe krenaria, nuk do të hyjë në xhenetet, kurse ai i cili bën mëkat, qoftë prostitucion apo hajni dhe vdes me njehsimin e Allahut, do të hyjë në xhenet.

3) Kryerja e urdhrave është më e dashur tek Allahu sesa lënia e ndalesave, ngase Allahu i ka ndërlidhur dashurinë me kryerjen e urdhëresave, siç thotë në Kuran: “Allahu i do ata që luftojnë në rrugën e Tij.” (Es-saf, 4) Pastaj thotë: “Allahu i do bamirësit.” (Ali Imran, 134) Kurse Pejgamberi alejhi selam thotë: “Puna më e dashur tek Allahu është namazi në kohën e vet.” (Muslimi)
Kurse sa u përket ndalesave, urdhri për largimin prej tyre ka ardhur si mohim i dashurisë ndaj kryesit të këtyre veprave. Siç thotë në Kuran: “E, Allahu nuk e do çrregullimin (fesadin).” (El Bekare, 205)

4) Kryerja e urdhrave është adhurim dhe afrim tek Allahu, kështu që për shkak të këtij adhurimi është krijuar njeriu, siç thotë Allahu xh.sh. në Kuran: “Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” (Edharijat, 56) Kështu, pra, qëllimi esencial i krijimit të njeriut është të adhuruarit e Allahut xh.sh. e jo lënia, braktisja (e gjerave), ngase ajo nuk ekziston dhe si i tillë nuk është i plotë për atë se nuk ekziston, që është e kundërta me zbatimin e urdhrave ngase ato ekzistojnë dhe si të tilla kërkohet kryerja e tyre.

5) Shpërblimi i kryerjes së urdhrave është i dhjetëfishuar, kurse ndëshkimi i moskryerjes së ndonjë vepre është i njëfishuar. Kjo rezulton se sikur të ishte e kundërta, do të ishte shpërblimi i të ndaluarës me dhjetëfish, kurse i kryerjes së urdhrit me një fish apo do të barazohej.

6) Në kryerjen e urdhrave qëndron jeta e zemrës, ushqimi i saj dhe është kënaqësi për të, kurse largimi nga ndalesat nuk i arrin këto mirësi.

7) Ai që i kryen të gjitha urdhrat dhe ndalesat ose është i shpëtuar tërësisht, nëse të mirat i kalojnë të ligat, ose shpëton pasi t’i merret atij e vërteta dhe dënohet për ndalesat. Rruga e tij është për në shpëtim me kryerjen e urdhëresave.
Ndërsa ai që i lë ndalesat dhe urdhëresat është i humbur, i pashpëtuar dhe nuk ka mundësi të shpëtojë pos me kryerjen e urdhëresave etj.. (Shiko Elfevaid të Ibën Kajimit, f. 133-143)


Fjala e Pejgamberit alejhi selam: “Sepse ata që kanë qenë para jush janë shkatërruar për shkak të pyetjeve të tyre të shumta.”

   Të pyeturit e tepërt dhe të panevojshëm ishte i ndaluar edhe te popujt e tjerë para Muhamedit alejhi selam dhe këtë e ndaloi edhe Pejgamberi alejhi selam, siç është transmetuar në hadithit e El Mugiretu Ibën Shu’be, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i ka ndaluar Pejgamberi alejhi selam thashethemet, pyetjet e shumta dhe humbjen e pasurisë (Buhariu dhe Muslimi).
   Transmeton Ibën Vehbi nga Imam Maliku, i cili thoshte: “Kam përjetuar shumë nga banorët e këtyre trojeve, që të gjithë urrenin atë që po e shohim sot te këta njerëz (aludonte për pyetjet).” Gjithashtu transmetohet se Imam Maliku ka thënë: “Polemikat dhe dialogët gjatë marrjes së diturisë largojnë dritën e diturisë nga zemra e njeriut.”
   Muhamedi alejhi selam i ka ndaluar shokët e tij që të parashtrojnë pyetje të shumta prej frikës se ato mund të jenë si shkak për t’i ngarkuar ata me obligime të shumta si dhe me qëllim që të mbyllë rrugën e marrjes së njerëzve me gjëra që nuk u përkasin. Ata të cilët e kishin të ndaluar të pyetnin ishin sahabët nga muhaxhirët dhe ensarët që jetonin me Pejgamberin alejhi selam, siç transmeton Enesi, Allahu qoftë i kënaqur me të, duke thënë: “E kishim të ndaluar që të pyesnim Muhamedin alejhi selam rreth ndonjë çështjeje, kështu që kur vinte ndonjë njeri i mençur prej beduinëve na kënaqte shumë, ngase ai pyeste ndërsa ne dëgjonim.” (Buhariu dhe Muslimi)
   Mirëpo ajo që i shtynte ata të mos pyesnin ishte se ata jetonin me Muhamedin alejhi selam, i cili ua komunikonte atë që i zbriste nga ana e Allahut xh.sh. menjëherë pas zbritjes (Shpalljes). Nëse ata kishin nevojë për ndonjë çështje të ndryshme, shpallja me të shpejtë ua sqaronte atyre atë çështje. Siç thotë Allahu xh.sh. në Kuran: “Allahu ua sqaron, ashtu që të mos humbni.” (En Nisa, 176)
   Ibën Abasi gjatë komentimit të citatit kuranor: “O ju që besuat, mos pyetni për gjëra që nëse u thuhet ajo haptazi, ju vjen keq juve, e nëse pyetni për to gjatë kohës kur zbritej Kurani, do t’u dalë në shesh.”, ka thënë: “Do të thotë: “Pritni, ngase kur të zbresë Kurani, çdo gjë që do të dëshironi të pyetni, do ta gjeni aty.”
   Ndërsa sa u përket beduinëve dhe ardhacakëve në Medinë, e kishin të lejuar të pyetnin, sepse nuk u ishte mundësuar që të jetonin me shpalljen.
Kishte nga ata që qëndronin në Medinë vetëm e vetëm që të shfrytëzonin këtë lehtësim për të pyetur për çdo që u interesonin prej çështjeve të fesë.
   Transmetohet prej Nevas ibën Sem’anit, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili ka thënë: “Kam qëndruar te Muhamedi alejhi selam një vit. Nuk më ndalonte që të llogaritem si muhaxhir asgjë përpos dëshirës që të pyesja Muhamedin alejhi selam.” (Muslimi). Ky hadith na bën të ditur se ky sahab ka qëndruar në Medinë si vizitues dhe nuk ka pranuar që të bëhet banor i saj për arsye se kishte dëshirë që të pyeste.


Qëndrimi i legjislacionit islam rreth pyetjeve

   Dijetarët islamë pyetjet i kanë ndarë në disa lloje. Qëndrimi i juristëve ndryshon varësisht prej motivit që e nxit atë.

Pyetje e kërkuar (obligative): Kjo ndahet në dysh:
1) obligim individual për çdo musliman, që do të thotë se nuk lejohet që muslimani ta neglizhojë atë apo të heshtë. Në këtë grup marrin pjesë të gjitha pyetjet të cilat nuk i di njeriu prej çështjeve të fesë dhe dispozitave të sheriatit, të cilat ka obligim t’i kryejë, siç janë: pastërtia, namazi, agjërimi, zekati etj.. Lidhur me këtë thotë Allahu xh.sh.: “Pyetni dijetarët, nëse ju nuk dini.” (En Nahl, 43)
Kurse Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Të kërkuarit e diturisë është obligim për çdo besimtar.” (Transmeton Ibën Maxhe, Bazari, Taberani në Evsat dhe Sagir, Bejhakiu nga Enesi, Allahu qoftë i kënaqur me të, hadith i saktë.)

2) Obligim kolektiv: Pra nuk është obligim për çdo musliman ta dijë atë, por mjafton njohuria rreth tyre nga një grup prej tyre. Në këtë grup pyetjesh marrin pjesë të gjitha pyetjet që kanë për qëllim zgjerimin në njohuritë e fesë, duke mësuar dispozita të ndryshme të fesë, jo vetëm për të vepruar, por për të mbrojtur fenë e Allahut xh.sh.. Gjithashtu kryejnë çështjet e fetvasë dhe të gjykimit, bartin flamurin e davetit për në rrugë të Allahut xh.sh.. Lidhur me këtë thotë Allahu në Kuran: “Nuk është e nevojshme të dalin në luftë të gjithë besimtarët. E përse nga çdo grumbull i tyre të mos shkojë një grupn për t’u aftësuar në diturinë fetare, për ta mësuar popullin e vet kur të kthehet tek ata, në mënyrë që ata ta kuptojnë.” (Teube, 122)
Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, e kishte pyetur Ibën Abasin se si e kishte grumbulluar tërë atë dituri. Ai i ka thënë: “Më është dhuruar mua gjuha që pyet shumë dhe mendja që kupton shumë.”

Pyetje e preferuar: Këtu futen pyetjet e preferuara, që muslimani të pyesë për to. Këtu hyjnë të gjitha ato lloje të pyetjeve që kanë të bëjnë me veprat e mira dhe gjërat që e ofrojnë njeriun tek Allahu xh.sh..

Pyetje të ndaluara rreptësisht (haram): Në këtë lloj pyetjesh marrin pjesë:
1) Pyetje rreth mrekullive me pretekst talljeje, provokimi dhe inati, ashtu siç i thanë Isait alejhi selam: “Dhe përkujto kur Havarijunët thanë: “O Isa, bir i Merjemes, Zoti yt a mund të na zbresë një tryezë nga qielli.” (El Maide, 112) Apo ashtu siç i thanë Musait alejhi selam: “Dëftona Zotin sheshas (ta shohim me sy).” (Enisa’ë, 153)

2) Pyetje për gjërat që i ka mbajtur sekret Allahu xh.sh. nga robërit e Tij për urtësinë që e di vetëm Ai, siç janë pyetjet rreth caktimit të Allahut, kohës së ndodhjes së Kiametit, rreth realitetit të shpirtit etj..

3) Pyetje rreth gjërave të rënda me qëllim provokimi: Transmetojnë Ahmedi dhe Ebu Davudi nga Muaviu, Allahu qoftë i kënaqur me të, se Pejgamberi alejhi selam ka ndaluar “elgululat”, të cilat janë ato pyetje që pyetësi ka për qëllim që t’i çojë të gabojnë dijetarët për të nxitur fitne. Këtu hyjnë të gjitha ato pyetje që nuk kanë ndodhur apo që s’ka farë dobie në to dhe gjërat e ndërlikuara për të cilat është vështirë të gjendet përgjigje dhe me qëllim provokimi.
Hasen El Basriu thoshte: “Më të këqijtë e njerëzve janë ata të cilët merren me çështjet e rënda, me të cilat i verbojnë robërit e Allahut.”

Pyetje të papëlqyera (mekruhe): Në këtë lloj pyetjesh futen:
1) pyetje rreth gjërave të panevojshme, ku në përgjigjen rreth saj nuk ka ndonjë dobi apo ndoshta në përgjigjen rreth saj ka dëmtim pyetësi, siç është transmetuar nga Ebu Musa El Esharij, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili ka thënë: “U pyet Muhamedi alejhi selam rreth disa gjërave që nuk i dëshironte e kur e tepruan, ai u zemërua, mandej njerëzve u tha: “Më pyetni ç’të doni.” Një njeri tha: “Kush është babai im, o i Dërguar i Allahut?” Ai tha: “Babai yt është Hudhejfeja.” Tjetri u ngrit dhe tha: “Kush është babai im, o i Dërguar i Allahut?” Ai tha: “Babai yt është Salim Mevla Shejbe.” Kur e hetoi Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, zemërimin e Pejgamberit alejhi selam në fytyrën e tij, tha: “O i Dërguar i Allahut, ne dëshirojmë të pendohemi tek Allahu.” (Muslimi)

2) Pyetje rreth hallallit dhe haramit për të cilat ka heshtur sheriati islam gjatë zbritjes së shpalljes, duke mos treguar se a janë hallall apo haram. Transmeton Sead Ibën Ebi Vekasi, i cili ka thënë: “Ka thënë Pejgamberi alejhi selam: “Mëkatin më të madh që mund ta bëjë muslimani ndaj muslimanëve është ai njeri që ka pyetur për diçka që nuk ka qenë haram për muslimanët e mandej është bërë haram për shkak të pyetjes së tij.” (Muslimi)

3) Pyetje të cilat ende nuk kanë ndodhur dhe nuk ka nevojë për momentin për to. Thotë Ibën Rexhepi: “Shumë nga sahabët dhe tabi’inët e shihnin si të papëlqyer pyetjen rreth një ngjarjeje që nuk ka ndodhur dhe nuk u përgjigjeshin pyetjeve të tilla.”
   Mirëpo gjithsesi duhet ta dallojmë këtë lloj pyetjesh me atë që bënin sahabët, të cilët nganjëherë pyetnin rreth gjërave që mund të ndodhnin dhe ata ishin larg nga Pejgamberi alejhi selam, kështu që kishin dëshirë ta dinin gjykimin rreth tyre, që kur t’u ndodhte ajo, të dinin si të përgjigjeshin. Nga ky lloj pyetjesh mund të veçojmë: Transmeton Ebu Hurejrete, Allahu qoftë i kënaqur me të, se një njeri e pyeti Pejgamberin alejhi selam duke i thënë: “O i Dërguar i Allahut, ne po lundrojmë për det dhe me vete bartim pak ujë. Nëse marrim abdest nga ai, do të na marrë etja. A bën që të marrim abdest me ujë deti?” Tha Pejgamberi alejhi selam: “Uji i detit është i pastër dhe ngordhësirat e tij janë të lejuara.” (Ahmedi, Ebu Davudi, Termidhi, Nesaiu dhe Ibën Maxhe, hadith i saktë)

Pyetje të lejuara (mubah): Të këtij lloji janë të gjitha pyetjet që nuk marrin pjesë në grupin e pyetjeve të sipërpërmendura.


Dobitë nga hadithi

Nga ky hadith kemi dobi të ndryshme. Ndër to mund të veçojmë:
1) Dobi nga lëmi i besimit: Nga hadithi i temës nxjerrim se njeriu posedon mundësinë, duke u bazuar në pjesën e hadithit, ku thuhet “sa të mundeni”. Me anë të kësaj pjese të hadithit bëjmë kundërshtimin e xhebrive, të cilët thonë se njeriu është i imponuar në veprime dhe nuk posedon mundësi për të. Dhe thonë se njeriu kur lëviz dorën gjatë bisedës, lëvizja e dorës së tij është me imponim e jo me mundësinë e tij. S’ka dyshim se ky mendim është i lajthitur dhe mbi të ndërtohen gjëra shumë të dëmshme.

2) Dobi nga jurisprudenca islame: Nga hadithi i temës mund të nxjerrim rregulla të shumta juridike. Nga to mund të veçojmë:
a) Mënjanimi i dëmeve është më prioritar sesa sjellja e dobive.
   Kjo rregull juridike kuptohet nëse ndodh ndonjë çështje, e cila në një anë sjell dobi e në anën tjetër dëm, në atë mënyrë që nëse merret parasysh dobia në të, do të realizohet edhe dëmi, po nëse merret parasysh dëmi, atëherë do të humbë dobia. Në raste të tilla duhet t’i jepet prioritet largimit të dëmit para sjelljes së dobisë, sepse dëmet dhe të këqijat mund të përhapen shpejt dhe se ndikimi i tyre në shoqëri është i madh. Si p.sh.: ndalimi i shitjes së rrushit personit i cili dihet se do ta shndërrojë atë në alkool. Apo ndalimi i femrës që të punojë në një vend ku ka përzierje me burra të huaj, edhe pse ndoshta ajo punë i sjell dobi, ngase kjo përzierje mund të shkaktojë rezultate të këqija që përfundojnë me punë të shëmtuara.

b) Ajo që është e mundur të veprohet nuk anulohet për shkak të vështirësisë.
   Edhe kjo është një rregull e jurisprudencës islame, të cilin e kanë nxjerrë fukahatë nga hadithi i temës, nga fjala e Pejgamberit alejhi selam: “Veproni sa të keni mundësi”.
Kuptimi i rregullës: Nëse besimtari është në gjendje të vështirë dhe nuk ka mundësi ta kryejë urdhrin tërësisht, por mund ta kryejë pjesërisht, atëherë duhet ta kryejë atë që ka mundësi dhe se nuk duhet të lihet obligimi tërësisht nëse s’ka mundësi që të kryhet pjesërisht. Ai që ka mundësi ta largojë një pengesë të ndaluar, por pjesërisht e jo tërësisht, duhet që ta largojë aq sa ka mundësi, edhe nëse s’ka mundësi ta largojë në tërësi. Njeriu i cili nuk ka abdest, ka ujë, por uji nuk i mjafton që t’i lajë të gjitha pjesët që duhen larë në abdest, në këtë rast e ka për obligim që t’i lajë pjesët që është e mundur, ndërsa për të tjerat përdor tejemum. Prandaj nuk i lejohet atij që në fillim të marrë tejemum para se ta fusë në funksion ujin që ka.
   Argument për këta shembuj është fjala e Allahut të Lartësuar: “Sa të keni mundësi ruhuni prej dënimit të Allahut.” (Et-Tegabun, 16). Pastaj citati kuranor: “Allahu nuk e obligon asnjë njeri përtej mundësisë së tij.” (El Bekare, 286)
   Mirëpo kjo rregull ka dhe përjashtime. Thonë disa dijetarë se nëse personi i cili ka qenë i sëmurë dhe në mes të ditës i është ndërprerë sëmundja, nuk e ka obligim agjërimin e pjesës së mbetur.

c) Rregulla juridike: Vështirësitë sjellin lehtësim.
   Kuptimi i rregullës: Nëse besimtari gjendet gjatë disa rrethanave që e vështirësojnë zbatimin e disa obligimeve të sheriatit, ose nëse i praktikon ashtu siç kërkohet, atëherë do t’i sjellin atij vështirësi, mirë kjo vështirësi do t’i sjellë atij lehtësim, në atë mënyrë që do t’i lehtësojë atij që të kryejë veprën në mënyrën që nuk e dëmton atë. Për shembull, nga disa ndyrësira është vështirë të ruhesh, bie fjala ndyrësira e cila mbetet ne këpucë pasi pastrohen ato duke i fërkuar (fshirë) për toke, ose gjaku i plagës që kullon dhe i ndot rrobat vazhdimisht. Pastrimi prej këtyre ndyrësirave sjell vështirësi për besimtarin, e ndoshta edhe ia pamundëson që t’i kryejë shumë prej ibadeteve, prandaj për këtë është i liruar në shenjë lehtësimi.
Pra, askush nuk ka të drejtë ta prishë agjërimin e Ramazanit nëse ndihet shumë i uritur. Askush nuk ka të drejtë të heqë dorë prej urdhërimit drejt së mirës dhe ndalimit prej së keqes vetëm e vetëm se do të kundërshtohet nga dikush.

d) Nevojat e domosdoshme gjërat e ndaluara i bëjnë të lejuara.
   Në të kaluarën kemi mësuar se muslimani e ka obligim që gjithsesi të largohet nga gjërat e ndaluara. Mirëpo ka raste kur njeriu detyrohet të bëjë ndonjë vepër të ndaluar, në rast që nëse nuk e vepron atëherë mund të vijë në pyetje rrezikimi i jetës së tij. Nga kjo mund të konkludojmë se si sheriati islam ua lehtëson gjërat njerëzve si dhe i ka dhënë rëndësi të madhe mbrojtjes së shëndetit dhe jetës së njeriut, saqë e ka bërë një gjë të tillë ndër pesë detyrimet e domosdoshme që kërkohen prej njeriut që t’i ruajë.
Lidhur me këtë thotë Allahu xh.sh.” “E kujt i imponohet (të hajë nga këto) duke mos pasur për qëllim shijen dhe duke mos tepruar, për të nuk është mëkat.” (El Bekare, 173)
   Shembuj praktik të kësaj rregulle kemi mjaft në Islam, p.sh. lejimi i ngrënies së kafshëve të ngordhura për atë që s’ka ushqim dhe i është rrezikuar jeta, lejimi i zbulimit të auretit (pjesëve intime) para mjekut për mjekim etj..
Mirëpo duhet të jemi të kujdesshëm se kjo rregull ka dhe limitin e lejimit, pra nuk merret si absolut, por duhet që nevoja të kufizohet dhe aq sa është nevoja të shfrytëzohet gjëja e ndaluar.
   Dijetarët islam rregullën “nevojë” e kufizojnë në këto norma; gjithçka që i sjell njeriut rrezik, ku i kërcënohet jeta me vdekje, zhdukja e ndonjërës nga gjymtyrët e tij, shtimi i sëmundjes etj.. Nga këtu dijetarët islamë kanë sjellë edhe rregullën juridike që thotë: Domosdoshmëria përcaktohet sipas nevojës.
Më mirë të themi: Atij që i është imponuar ngrënia e mishit nga kafsha e ngordhur nuk ka të drejtë ta mbushë barkun e as të marrë me vete mish. Ai i cili e ka të imponuar zbulimin e auretit para mjekut, zbulon vetëm pjesën ku e kontrollon. Gjithashtu nuk i lejohet femrës që të kontrollohet te mjeku kur ka mjeke femër për të njëjtën sëmundje.
   Nga ky kontest themi se nuk konsiderohet prej detyrimeve kërkimi i lukseve të jetës së kësaj bote. Ai që posedon një kapital sado të vogël nuk është i detyruar të punojë me kamatë për ta zgjeruar tregtinë e tij. Ai i cili ka komoditet sado pak në shtëpi, qoftë edhe të vjetër nuk i lejohet që të marrë kredi me kamat e ta ndërrojë komoditetin. Ai i cili merret me biznes nuk është i detyruar që të japë ryshfet për të ecur puna më mirë. Allahu e di më së miri

 

Fund
Sadat Rrustemi
25.1.2008