Imam Lalekai thotë se e ka lajmëruar Hasan ibn Uthmani, i cili ka thënë se e ka lajmëruar Ahmed ibn Hamdan, i cili thotë se e ka lajmëruar Bishër ibn Musa, i cili thotë se e ka lajmëruar Muauijeh ibn Amr, i cili ka thënë se e ka lajmëruar Ebu Is’hak, i cili thotë se e ka pyetur Euzain (nuk e kujton pyetjen, por nga biseda e tij kuptohet se bëhet fjalë se si do të fitohet xheneti).

Imam Euzai thotë:

“Bë durim duke ndjekur sunetin dhe qëndro në atë që qëndroi populli (sahabët) dhe thuaj siç ata thanë, përqëndrohu në atë që punuan ata. Shko në rrugën e të parëve të tu (selefëve) se ajo do të mjaftojë ty, ashtu siç i mjaftoi atyre. Banorët e Shamit ishin të pavëmendshëm nga ky bidat (se Kurani është i krijuar) derisa ia dërguan atë banorët e Irakut, ata të cilët futën në këtë bidat, pasi ia tërhoqën vërejtjen për të dijetarët dhe ata e thithën (morën) me shpejtësi dhe filluan ta konsideronin atë si një gjë të lejuar dhe kështu u sprovuan me këtë bidat. E unë nuk jam pesimist që Allahu do ta largojë të keqen e këtij bidati, derisa ata (bidatçinjtë në fjalë) të bëhen përsëri vëllezërit tanë, pasi u ndanë në fenë e tyre dhe u urryen. Nëse në këtë bidat do të kishte mirësi, kjo nuk do të ishte e veçantë për ne dhe jo për sahabët, e nëse do të ishte e tillë nuk do t’u hiqej kjo mirësi sahabëve dhe të na dhurohej neve. Dhe ju nuk jeni më të mirë se ata sahabët, pasi ata janë shokët e profetit (alejhi selam) të cilët i zgjodhi Allahu dhe dërgoi të dërguarin e Tij në mesin e tyre e i cilësoi ata në fjalën e Tij: “Muhamedi (alejhi selam) është i dërguari i Allahut dhe ata që janë me të janë të ashpër ndaj mohuesve (të Allahut) dhe të mëshirshëm ndërmjet tyre. I sheh ata të përkulen (në ruku) dhe të lëshohen me fytyrë në tokë (në sexhde kur i falen Allahut), duke kërkuar begati nga Allahu dhe kënaqësitë e Tij. Shenja e tyre (e besimit të tyre) është në fytyrat e tyre nga gjurmët e sexhdes (gjatë faljes). Ky është përshkrimi i tyre në Teurat, ndërsa shembulli i tyre në Inxhil përshkruhet si një farë (e mbjellë) e cila lëshon lastarin, pastaj e forcon atë dhe ai pastaj qëndron vetë në trungun e vetë, duke i mrekulluar mbjellësit, që Ai t’i tërbojë mosbesimtarët me anë të tyre. Allahu u ka premtuar atyre nga mesi i tyre të cilët besojnë (të gjithë ata që besojnë në njësinë e Allahut, në të dërguarin e Tij, Muhamedin (alejhi selam) dhe e ndjekin fenë e Allahut, Islamin, deri në Ditën e Fundit) dhe punojnë mirësi e drejtësi (sipas këtij besimi) falje dhe shpërblim të madh (kopshtet e begata të xhenetit të pafund).” Fet’h, 29.

Përktheu: Erion Sula

_____________________

¹ Ai është quajtur imam i përpiktë, fekih i devotshëm, Abdurrahman ibën Amër el Euzai. U lind  në vitin 88 h. dhe vdiq në vitin 158 h. (Allahu e mëshiroftë!)

Transmetoi hadithe nga shumë tabiinë dhe ishte i pari apo kokë në dituri dhe punë. Ishte adhurues i fortë.

Jahja ibn Mein thotë:  “Dijetarë janë katër: Theuri, Ebu Hanife, Maliku dhe Euzai.”

Ebu Zura Raziu thotë: “Nga Euzai janë transmetuar 60 mijë çështje. Ai filloi të japë fetua kur i mbushi 25 vjeç.”

Nga thëniet e tij të njohura zgjedhim porosinë: “Paso atë që kanë transmetuar të parët tanë (selefët), edhe nëse të refuzojnë njerëzit dhe ruaju nga thëniet e njerëzve, edhe nëse i zbukurojnë ato.”

Për më tepër shiko librin “El bidajetu ue nihajeh”