Lavdërimi i takon vetëm Allahut, salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Tij.
Para tetëmbëdhjetë vitesh, derisa jetoja në Aman të Jordanisë, në një rast takova një vëlla në Islam dhe ai më tregoi se kishte falur namazin e teravisë në xhaminë në të cilin ishte imam hoxha Abdullah Azami, Allahu e mëshiroftë. Ai tregoi se pas hoxhës faleshin një xhemat mjaft i madh muslimanësh dhe nga gjërat që përmendi ishte edhe ajo se atë natë kishte ndodhur një gjë e mirë gjatë faljes, por në të njëjtën kohë edhe jo e pëlqyeshme. E mirë ishte për imamin, ndërsa për të gjithë ne të tjerët ishte jo e pëlqyeshme, përveç për fëmijët e imamit.
Ndodhia ishte se kur hoxha Abdullah Azami gjatë leximit të Kuranit në teravi gabonte, fëmijët e tij të vegjël e përmirësonin atë, kurse ne të pranishmit e tjerë nuk mundeshim pasi nuk i dinim përmendësh pjesët e Kuranit që lexonte ai. Prandaj kjo ishte gjë e mirë për hoxhën dhe jo e pëlqyeshme për ne.
U magjepsa nga kjo ndodhi e jashtëzakonshme, e cila tregon shembullin e mirë të edukimit të fëmijëve, mësimin e Kuranit përmendësh, thellimin në kuptimin e tij dhe me lejen e Allahut edhe të punuarit me të.
Më la aq shumë mbresa, saqë shpresova të isha unë imami dhe fëmijët e mi të vegjël të më përmirësonin kur gaboja, edhe pse unë në atë kohë ende nuk isha i martuar.
E tërë kjo magjepsje dhe zili ishte duke u nisur nga fjala e Allahut: “E për shpërblim të tillë le të garojnë ata që lakmojnë të mirën.” (Mutafifin, 26), dhe nga thënia e të Dërguarit, bekimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të: “Nuk ka zili përveç ndaj personit që Allahu ia dha librin (e mësoi Kuranin) dhe me të falet gjatë tërë natës. Dhe njeriut që Allahu i dha pasuri e ai jep prej saj çdo kohë, ditën dhe natën.” (Buhariu dhe Muslimi)
Në ato kohë, kur bisedoja me disa shokë, u flisja për këtë ambicie dhe u thosha se medresetë e rregullta nuk arrijnë t`i edukojnë dhe t’i mësojnë fëmijët ashtu si kërkohet në Islam.
Vendosa të mundohesha, me aq sa do të kisha mundësi, që, kur të kisha fëmijë ndonjëherë, do t`ua mësoja atyre librin e Allahut (Kuranin) përmendësh dhe se kjo do të ishte përpjekja ime më e madhe në jetë.
Pas një kohe u martova dhe Allahu më furnizoi me fëmijë.
Menjëherë fillova realizimin e qëllimit që kisha vendosur që në kohën e rinisë sime, atëherë kur pata dëgjuar për ngjarjen me hoxhën Abdullah Azam dhe fëmijët e tij.
Me fëmijët e mi, në edukimin dhe mësimin e tyre, pasova rrugën e të parëve tanë. Ishte e vështirë, pasi ishin të vegjël dhe nuk kisha ndihmëtarë në këtë punë, pastaj edhe rruga prej shtëpisë sonë deri te hoxha që i mësonte ishte e largët.
Prandaj, ishte e nevojshme që ata të banonin në shtëpinë e hoxhës që i mësonte, i cili jetonte pesëdhjetë kilometra larg. Fëmijët na mungonin pesë ditë në javë. Askush nuk e di çfarë ndieja në zemër kur i përcillja tek autobusi dhe i hipja në të duke i përshëndetur dhe duke i lënë në ruajtje të Allahut.
Fëmijët e mi, që në vegjëli, u mësuan të udhëtojnë në vende të largëta, të vetmuar. U mësuan të rrinë me burra dhe të rinj, derisa arritën të njihen me njerëz më shumë se unë.
Gjatë kësaj kohe, ata kanë përjetuar ngjarje të këndshme me njerëz, e ndoshta ndonjëherë do të arrij t`ua tregoj disa prej tyre. Mësuesi i tyre gjithashtu ishte një hoxhë që dinte Kuranin përmendësh dhe ishte nga kërkuesit e dijes.
Pas tre vitesh, fëmija i parë, Tariku, dhe i dyti, Davudi, u bënë hafizë të Kuranit dhe kjo ishte dhunti nga Allahu i Lartësuar. Fëmija i dytë, Davudi, edhe pse kishte filluar të mësonte më vonë se Tariku, pasi ishte një vit e tre muaj më i vogël, e përfundoi hifzin me Tarikun.
Kur përfunduan hifzin, Tariku kishte mbushur tetë vite e gjysmë, kurse Davudi ishte përafërsisht shtatë vjeç. Mësuesi i tij atëherë më patë thënë se Davudi mund të jetë hafizi më i vogël në vend.
Pas kësaj filluan të mësojnë përmbledhjen e haditheve “Umdetul Ahkam” dhe e përfunduan, pastaj librin “Bejkunije”, “Tahavije” dhe “Axhirumije”. Kurse tani janë duke mësuar “Rijadu Salihin” dhe kanë arritur të mësojnë 250 hadithe përmendësh, falënderimi i takon Allahut!
Dje, derisa ua falja njerëzve namazin e teravive, gabova gjatë leximit në dy vende. Ata që më përmirësonin ishin fëmijët e mi!
Kjo më kujtoi ndodhinë e para 18 viteve, prandaj e falënderova Allahun që më dha sukses dhe e lus Atë që të m’i shtojë begatitë e Tij!
Në fund them se ai që është me Allahun, nuk merakoset. Kush është i sinqertë me Allahun, edhe Allahu do të jetë i sinqertë me të. Rruga e largët prej 1000 miljesh fillohet me një hap, prandaj kërko ndihmën e Allahut dhe mos u bë i pafuqishëm.
 

Autor: Shejh Ihsan Utejbi
Përktheu: Alaudin Abazi
3.8.2007