Tregohet se një njeri kishte traditë që ta vizitonte njërin nga mbretërit. Mbreti e ulte atë pranë tij, e nderonte shumë dhe i dëgjonte bisedat e tij me vëmendje. Një ditë prej ditëve, për këtë dhunti që Allahu ia kishte dhënë atij njeriu, njëri nga punëtorët e mbretit filloi ta ketë zili. Por ky punëtor nuk e la vetëm me zili, por edhe filloi se si t’ia punojë kurthin atij.

Një ditë, ky punëtori i mbretit i tha mbretit: “Ky personi që ju po e nderoni, që po e ulni afër vetes si dhe po i dëgjoni shumë bisedat e tij, po pretendon se ju keni erë të keqe në gojën tuaj. Po bën shpifje për ju dhe po tregon për erën, duke thëne se ajo erë shumë e neverit dhe i pengon ata që flasin me ju.

Mbreti e pyeti punëtorin e tij se çfarë argumenti kishte për atë që thoshte. Ndërsa përgjigjja e punëtorit ishte se nëse nuk më beson, atëherë ju e ftoni atë. Në momentin kur ai do të vijë tek ju, mos harroni e shikoni mirë, sepse ai kur të afrohet afër jush do të vendosë dorën mbi hundën e tij, në mënyrë që mos ta ndiejë erën e shëmtuar që ai pretendon se del nga goja e juaj. Mbreti e dëgjoi punëtorin e tij. I dha leje të shkojë, por i tha se do ta vërtetojë saktësinë e këtij lajmi që i tregoi.

Doli punëtori apo ziliqari nga mbreti dhe përgatiti një gjellë shumë të shijshme. Asaj gjelle i hodhi hudhër e pastaj e ftoi atë personin që më parë e kishte akuzuar tek mbreti. Para se njeriu të hynte tek mbreti, punëtori i mbretit i ofroi gjellën e shijshme. Pasi njeriu u ngop mirë, hyri te mbreti dhe vendosi dorën e tij mbi gojë, në mënyrë që mos ta bezdisë mbretin nga era e keqe e hudhrave. Mbreti kur e pa se ai me të vërtetë vendosi dorën e tij mbi gojë, tha: ”Ky njëri me të vërtetë shpif për mua, thotë se unë kam erë të keqe dhe se ai njeri që flet me mua nuk mund ta durojë erën e gojës sime”.
Pastaj, mbreti me dorën e tij mori lapsin dhe një fletë dhe filloi të shkruajë një letër. Mbreti e kishte zakon që shumë rrallë të shkruante letër me dorën e tij. Por të gjithë e dinin se kur mbreti shkruante letër me dorën e tij, kjo ishte një përgëzim për të tjerët, se ai ka ndërmend që atij personi t’i japë një dhuratë shumë të çmuar.

Por, në këtë rast mbreti në letër i shkroi këto fjalë drejtuar nëpunësit të tij: “Atë njeri që të vjen ty me këtë letër menjëherë preje me shpatë dhe kokën e tij ma dërgo mua.” Po sa doli nëpunësi nga mbreti, në daljen e pallatit mbretëror takoi atë ziliqarin që ia kishte përgatitur këtë kurth. Ziliqari e pyeti personin që doli nga mbreti se çfarë kishte në dorë. Ai i tha se kam një letër që mbreti ma shkroi vetë me dorën e tij . Ziliqari ia kërkoi atij letrën. Nëpunësi nuk deshi t’ia jepte letrën, por ziliqari insistonte me ngulm që ta merrte atë letër. Nëpunësi dikur u pajtua që t’ia japë letrën. I tha mirë pra, qoftë kjo letër për ty or burrë dhe ia dha. Ziliqari arriti tek ai person që mbreti e kishte drejtuar me urdhër. Ai e hapi letrën dhe e lexoi. Pasi lexoi letrën, i tregoi se mbreti ka dhënë urdhër që ai personi që vjen me këtë letër tek unë, me shpatë t’ia pres kokën e tij dhe pastaj atë kokë t’ia dërgoj atij. Kur ziliqari e dëgjoi këtë, filloi të qante dhe i lutej atij që mos t’ia pres kokën. I tregoi se këtë letër mbreti ia kishte dhënë një personi tjetër, por unë ia mora nga dora atij personi kur ai kishte dalë nga mbreti. Fatkeqësisht, të gjitha përpjekjet e tij ishin të kota, ngase ai kishte vendosur që ta kryente urdhrin e mbretit. E mori dhe preu kokën e tij. Pastaj ia dërgoi mbretit. Pasi mbreti e mori kokën e prerë të ziliqarit, u befasua dhe u mahnit kur ai vërejti se personi që kishte urdhëruar që t’i prihet koka me shpatë ishte ende gjallë. Ai pyeti se si është e mundur të ndodhë kjo? Njeriu për të cilin mbreti kishte urdhëruar që t’ia presin kokën u përgjigj: “Unë sapo dola nga ju, ai personi i prerë m’a kërkoi atë letër që ju më dërguat me të. Unë pastaj ia dhashë atij letrën sepse ai m’a kërkonte me ngulim dhe me të shkoi shumë i gëzuar.”

Mbreti e shikoi atë dhe e pyeti: “Pse t’i e vendose dorën mbi gojë, kur ishe pranë meje duke biseduar me mua.” Ai i tregoi mbretit se personi i prerë i kishte përgatitur një ushqim me hudhër. Për këtë, unë nuk kisha dëshirë që t’ju bezdisja me atë erë të keqe.

Mbreti e kuptoi kurthin e ziliqarit dhe tha: “Shko, je i lirë sepse ai që ka bërë kurthin, vetë ka rënë në të.” Dhe në fund mbreti e përsëriste këtë fjali: “Lavdi i qoftë zilisë, sa e drejtë është. Filloi nga kultivuesi i saj dhe po atë vrau.”
 

Përktheu: Hevzi Kadriu
28.6.2009