Transmetuesi:

Ka qenë një fqinj i yni, që Allahu i pat dhënë shëndet e gjallëri e shumë të mira. E kam parë shumë herë në veturë duke shkuar apo duke ardhur me shokët e tij, pamja e të cilëve jepte për të kuptuar se ata nuk ishin në një gjendje të mirë të devotshmërisë. Dhe e kisha lënë pas dore këshillimin e tyre për shumë gjëra e posaçërisht për çështjen e namazit, që ta falte me kohë të caktuar në xhami me xhemat. Rrallë ndonjëherë e këshilloja për namaz dhe ai këtë e priste me një heshtje të mbytur apo me një buzëqeshje të mbyllur dhe unë isha i dëshpëruar për mungesën e përgjigjes dhe ftohtësinë e tij. Një ditë, një fqinj më tregoi se fqinji ynë i lartpërmendur ishte dërguar në spital pas një aksidenti të rëndë në komunikacion. E kishin vënë në dhomën e reanimacionit për shkak të gjendjes së vështirë që kishte dhe pas disa ditësh, pasi kishte filluar t’i përmirësohej gjendja, posa dëgjova shpejtova për ta vizituar. Më trazoi kur e pashë se ishte paralizuar në tërësi dhe s’mund të ecte e as të lëvizte! Nuk kishte mundësi as të kryente nevojat fiziologjike vetë dhe disa injeksioneve i shkaktonin një dhembje aq të madhe, saqë nuk mund ta përshkruajë kush përveç Allahut.

E përshëndeta dhe e pyeta për shëndetin e tij, po sa më pa, sytë iu mbushën me lot i pikëlluar për gjendjen e tij të rëndë shëndetësore, për sëmundjen dhe paralizën e tij, kur kujtonte se si kishte jetuar më parë një jetë të lumtur dhe me shëndet si dhe duke kujtuar këshillat e mia, se si Allahu mund t’i ndëshkojë njerëzit me fatkeqësi të papritura në këtë botë para botës tjetër. Pasi e ngushëllova dhe e porosita të bënte durim si dhe të kënaqej me kaderin (caktimin ) e Allahut, e pyeta se çfarë dëshire kishte tani.

Duke më shikuar me një shikim të mërzitur, më tha se kishte vetëm një dëshirë në jetën e tij, që të kishte mundësi të ngrihej vetëm edhe një herë në këmbët e tij jo për tjetër, por vetëm që të falte namazin me xhemat në xhami!

Pastaj dola nga spitali i mërzitur dhe i pikëlluar për këtë përfundim të keq, duke thënë me vete se ku kishte shkuar mendjemadhësia e mëhershme e këtij njeriu, ku ishte arroganca e tij ndaj namazit dhe urdhrave të Allahut në përgjithësi, ku ishte shëndeti i tij i mirë? Shkuan të gjitha sa hap e mbyll sytë!

Po ku ta di unë? Mund të ndodhë që ajo fatkeqësi të jetë hajër për të, ngase ajo ishte shkak për pendimin e tij nga gjynahet e tij si dhe kthimin e tij të sinqertë tek Allahu e kjo është një dhuratë e madhe që Allahu ia kishte dhuruar atij në fatkeqësinë qe i kishte ndodhur dhe iu luta Allahut që ta forconte në rrugën e tij deri sa të vdiste.

Vëlla i nderuar! Këtë letër vëllazërore të sinqertë që po të dërgoj e fillova me ngjarjen lartpërmendur, e cila më ka brengosur shumë kur e kam dëgjuar. Po ta dërgoj që të të tregoj përmes të saj se sa të çmoj dhe të respektoj si dhe të të tregoj dashurinë time vëllazërore ndaj teje. Po të mos ishte ashtu, nuk do të merrja mundimin ta shkruaja këtë letër dhe ta dërgoja te ti, por a thua vallë kjo letra ime po zë vend në zemrën tënde dhe se ti do ta lexosh me përkushtim e me vëmendje duke u menduar mirë? Shpresoj te kjo gjë.

Ndoshta do të të shkojë mendja për qëllimin e dërgimit të kësaj letre, se kush jam unë që ta dërgoj ty këtë letër. Po të them se besimtari është si pasqyrë për besimtarin, e njeh atë apo nuk e njeh. Prej vëllazërisë së sinqertë është që t’i tregojë vëllai vëllait të tij për të mirat dhe për të metat e tij, ngase s’ka njeri pa të meta, por më të mirët janë ata të cilët kur gabojnë, pendohen.

Mangësia që kam vërejtur te ti, megjithëse shquhesh për virtyte të larta, të cilat nuk e shoh të arsyeshme t’i përmend këtu, është mangësia e madhe e faljes së namazit me xhemat në xhami. Kjo është një mungesë dhe gabim i cili nuk është i lehtë, duke pasur parasysh se shejtani është ai që nxit urrejtjen ndaj çdo personi që do të na këshillojë për atë që është e dobishme për këtë botë apo për botën tjetër si dhe duke pasur parasysh bindjet e gabuara të njerëzve, se këshillimi vëllazëror është hyrje në punë të brendshme dhe nuk i lejohet askujt që të flasë për to. Kjo më bëri që të ngurroj dhe të vonoj në dërgimin e këtyre fjalëve, të cilat nuk do t’i dëgjojë askush përveç meje dhe teje me shpresë që t’i pranosh këto prej një vëllai që ta do të mirën si për veten, nëse jo edhe më shumë.

Vëlla i nderuar! Muslimani vërtet i brengosur shpesh ndodh që të pyesë vetveten për shkakun që shumë prej vëllezërve muslimanëve e lënë namazin në xhami me xhemat në tërësi apo shumë herë.

Shtrohet pyetja se cili është shkaku i kësaj dukurie.
Shpresa e zgjatur, e cila i bën disa njerëz të mendojnë, nga inspirimi i shejtanit dhe kurthet e tij, se nuk do të vdesin para se të jetojnë në këtë botë së pakti shtatëdhjetë apo tetëdhjetë vite, që bën të kalojë një jetë sa më të kotë argëtuese me epshe mashtruese e që shumë shpejt do të kalojnë dhe sikur të ishte i sigurt që në fundin e jetës do t’i jepej rasti që të pendohet dhe ta mbërrijë të tërë atë që i ka kaluar duke harruar se vdekja mund ta befasojë papritur në çdo moment në pakujdesi (gaflet) e në mëkate e pendohet dhe dëshpërohet atëherë për pakujdesinë e tij, kur nuk bën dobi më pendimi e as dëshpërimi!

Apo mosdija për obligimin e tij, se është shtylla kryesore e Islamit. Dhe ai që ka lënë obligimet e tjera pa dyshim se i ka lënë edhe më shumë dhe se ai është obligim me xhemat në xhami, vetëm nëse është i sëmurë apo në udhëtim.

Apo gjynahet e tij, të cilat aq të shumta e kanë mbështjellë dhe e kanë errësuar zemrën e tij dhe u bën si pengesë për kryerjen e farzeve si dhe obligimeve të tjera, derisa ka mbërritur në atë gjendje të ulët, që edhe nëse bën ndonjë ibadet, s’e përjeton fare kënaqësinë e tij dhe nuk përjeton keqardhje edhe për mëkate nëse i bën edhe nëse i humb pasuria më e madhe e tij, namazi!

Apo mosmbizotërimi i shejtanit në jetën tonë, derisa janë bërë disa nga ne si topi; luan me të si të dojë, nëse e urdhëron diçka dhe e bën menjëherë edhe nëse është e ndaluar me Kuran, apo e ndal nga diçka që është obligim dhe e lë atë. Dhe nuk ka forcë që t’i thotë jo njëherë e përgjithmonë, se je vetëm një armik i përbetuar i imi, që po përpiqesh të më bësh prej grupit tënd, të cilët do të jenë përgjithmonë në xhehenem!

Apo duke ndier deri vonë mosrregullimin e orarit të jetës: Disave u kthehen punët mbrapsht në tërësi dhe u bëhet nata ditë dhe dita natë dhe kjo e bën namazin të jetë në vend të fundit në vend që të zërë vendin e parë të punëve më të rëndësishme, duke i dhënë përparësi lojës, argëtimit e darkave para namazit!

Apo për shkak të mendjemadhësisë: Mendimi i gabuar i njeriut se nuk ka nevojë për Krijuesin e tij duke qenë i zhytur në mirësi të ndryshme të Zotit bujar, gjë që e bën të harrojë të gjitha mirësitë: shëndetin, rininë, shikimin, ndijimin, mendjen, pasurinë dhe sa e sa të tjera të panumërta duke mos ditur se burimi i të gjitha këtyre të mirave është vetëm një, Allahu i Lartësuar, i Cili ka mundësi t’ia marrë ato menjëherë, siç ia mori personit të përmendur më herët ose shumë të tjerëve, të cilët prej dhjetëra vitesh janë duke vuajtur nëpër shtretër spitalesh. Atëherë njeriu e kupton sa i dobët është, sa i ulët dhe pa rezistencë është, se ai s’ka mundësi të bëjë as ndryshimin më të vogël të gjendjes përveçse me ndihmën dhe lejen e Krijuesit të Lartësuar dhe me mëshirën e tij. Apo ndoshta ka shkaqe të tjera?!
Allahu të ruajttë!
Vëllai juaj!

 

Vazhdon.
Përgatiti “Darul Kasim”
Përktheu: Hevzi Kadriu
15.3.2009