Dhuntitë obligojnë falënderimin, mohimi thërret dënimin, megjithëkëtë butësia e Allahut ndaj robërve të Vet është e madhe dhe e pakufishme.
"Sikur Allahu t’i dënonte njerëzit (zullumqarë) për shkak të mizorisë së tyre, nuk do të linte mbi të (tokë) asnjë gjallesë, por Ai i lë ata për më vonë deri në afatin e caktuar, e kur të vijë afati i tyre, për asnjë moment nuk mund ta vonojnë e as ta nxitojnë.” (En-Nahl: 61)

“E sikur Allahu t’i kapte njerëzit sipas veprave (të këqija) të tyre, nuk do të linte mbi faqen e dheut asnjë gjallesë, por Ai i afatizon deri në momentin e caktuar, e kur të vijë afati i tyre, s’ka dyshim se Allahu i ka parasysh robërit e Vet.”  (Fatir: 45)

Për rëndësinë e dhuntive dhe çfarë meritojnë ato, Musai alejhi selam filloi këshillën e tij drejtuar beni israilëve dhe i stimuloi ata për të luftuar "të mëdhenjtë" duke u kujtuar atyre të mirat dhe dhuntitë e Zotit të tyre.
"Përkujto (o i Dërguar) kur Musai i tha popullit të vet: “O populli im, përkujtojeni dhuratën e Allahut ndaj jush, kur në mesin tuaj dërgoi pejgamberë, ju mundësoi të jeni sundues dhe ju dha çka nuk i dha askujt nga popujt.” (El-Maide: 20)

Të mirat e Allahut ndaj beni israilëve ishin të shumta, bile çka është thënë për to nuk kemi mundësi ta përshkruajmë këtu, mirëpo sa për ilustrim do të cekim disa prej tyre:
• Shpëtimi i tyre nga faraoni, i cili i skllavëronte, pastaj i robëronte gratë dhe u vriste fëmijët;
• Allahu nxori prej tyre Pejgamberë dhe të Dërguar;
• Allahu i priveligjoi ata ndaj të tjerëve;
• Zbriti Pllakën, në të cilën ishte udhëzimi dhe mëshira;
• I nderoi ata me më të mirin ligj në kohën e tyre, që është Tevrati;
• U zbriti atyre (Menna dhe Selva);
• U nxori ujë nga gurët, etj…

Pasi populli i Musait alejhi selam mohoi dhe u adaptua në mëkate, Allahu i dënoi disa prej tyre me ndëshkime të veçanta, sikurse dënimi i Samirisë. Gjithashtu u dënuan edhe me dënime dhe ndëshkime të përgjithshme, siç ishte humbja në tokë për 40 vite.

Ata vepruan shumë keq, pasi kur Allahu i shpëtoi nga faraoni dhe zullumi i tij dhe pasi shpëtuan në det dhe ishin dëshmitarë të mrekullive të ndryshme, Allahu i Madhëruar i ndihmoi ata, i ngriti dhe i privilegjoi dhe u dha atë që nuk ia dha askujt në këtë botë. Pastaj i urdhëroi që të hynin në fshatin që kishte caktuar për ta dhe pas gjithë kësaj të vinte për ta përgëzimi që ishin fitimtarë dhe po triumfonin, që ai fshat do të bëhej i tyre, por ata mohuan adhurimin dhe përkuljen ndaj Zotit të tyre dhe këtyre përgëzimeve iu përgjigjën me neglizhencë duke thënë: "Shko ti (Musa) dhe Zoti luftoni, ndërsa ne po ju presim këtu!"

Medito butësinë e të Dërguarit Musa alejhi selam ndaj tyre dhe fjalën e mirë që u tha, se si ua kujtoi dhuntitë dhe të mirat e Allahut, përgëzimin e premtimit të Allahut, se fshati ishte i tyre, se si i ndaloi ata që t’i bëjnë mëkat Atij dhe se si ata i shkelën të drejtat dhe merituan dënimin. Musai alejhi selam i urdhëroi dhe i ndaloi, i përgëzoi dhe i qortoi, i frikësoi dhe i inkurajoi, ua kujtoi dhuntitë e mëhershme, mirëpo ata e pritën dhe u përgjigjën me më të keqen dhe me më të ndyrën. E kundërshtuan çështjen e Allahut me fjalët e tyre kur thanë: "Ata (populli i Musait) thanë: “O Musa, aty është një popull i fuqishëm (dhunues), prandaj ne nuk do të hyjmë aty kurrë derisa ata të mos dalin nga ajo (të na e lirojnë pa luftë), nëse dalin ata nga ajo, ne do të hyjmë." (El-Maide: 22)
Pra, ata nuk e nderuan të Dërguarin e Allahut dhe folësin e Tij gjersa e thirrën në emër, “(O Musa)” e nuk thanë “(O i Dërguar i Allahut)”. Gjithashtu thanë: " …aty është një popull i fuqishëm (dhunues)!”

Ata harruan fuqinë e të Fortit, i Cili krijoi qiejt dhe tokën. Ata frikësoheshin më shumë nga populli i fortë, të cilët tek Allahu ishin shumë të ulët dhe të poshtëruar, dhe nuk e kishin frikë Allahun e Madhëruar. Pas kësaj ata bënin mëkate dhe nuk donin t’i të përuleshin Zotit Fuqiplotë, prandaj thanë: "… prandaj ne nuk do të hyjmë aty kurrë derisa ata të mos dalin nga ajo…". Ata e përsëritën mëkatin e tyre duke e përforcuar dhe paraprakisht e arsyetuan vetveten me fjalët: " …aty është një popull i fuqishëm (dhunues)…"

Gjëja tjetër është se ata mohuan me fjalën "nuk", që do të thotë se nuk do të hynin as tani e as në të ardhmen, pastaj e kushtëzuan hyrjen e tyre me daljen e popullit të fuqishëm nga aty. Dy burra që i frikësoheshin Allahut dhe që Ai i kishte pajisur me mirësi u thanë beni israilëve: "Hyni në portën e qytetit." (El-Maide:23)

Kurse përgjigjja e tyre ishte: “O Musa! Ne kurrë nuk hyjmë në të derisa ata janë aty, shko pra ti dhe Zoti yt e luftoni, ne po rrimë këtu!” (El-Maide:24)

I Lartësuar qoftë Ai, që njëri prej Emrave të Tij është “i Buti”. Me butësinë e Tij, Ai nuk i dënoi menjëherë, por vetëm sa i humbi në tokë për dyzet vite.

E gjithë kjo erdhi nga sëmundja e keqe e tyre, sepse nuk falënderuan për dhuntitë dhe të mirat e Allahut ndaj tyre. Nëse do të ngulnin këmbë që të hynin në portën e qytetit, do të ishin mbretër, mirëpo mohuan dhuntitë dhe nuk zbatuan urdhrat e Zotit të tyre, prandaj e merituan dënimin e merituar:
"(Kujtoje) kur Zoti juaj kumtoi: "Nëse tregoheni mirënjohës, Unë do t'jua shtoj edhe më shumë begatitë e Mia. Por, nëse ju mohoni Mirësitë e Mia, (atëherë dijeni se) dënimi Im është i rëndë." (Ibrahim:7)

Kjo vlen për të gjithë ata që u është dhuruar dhuntia, pra duhen të jenë falënderues, ndërsa mohimi dhe mëkati nga një grup të tjerësh vetëm se e shton hidhërimin dhe dënimin. Kjo nuk do të ndodhte nëse do të ishin falënderues. Pikërisht për këtë është veçuar hidhërimi ndaj tre grupe njerëzish, siç ka ardhur në hadithin e vërtetë që e tregon Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, se Pejgamberi alejhi selam ka thënë: "Tre grupe njerëzish Allahu nuk do t’u flasë Ditën e Kiametit, as nuk do t'i lavdërojë e as që do t'i shikojë dhe për ta ekziston dënim i dhimbshëm: plaku kurvar (zinaqar); sundimtari (mbret) gënjeshtar dhe i varfri mendjemadh (krenar)." (Muslimi nr- 107)

Në këtë hadith shohim qartë se Allahu i ka veçuar këta persona me këtë dënim për shkak të mosnevojës së tyre për këto mëkate dhe se nuk janë të njëjtë me njerëzit e tjerë të cilët bëjnë të njëjtat gjëra.

Prej gjërave të tjera që e shtojnë dënimin e mëkatit të atij që Allahu i ka dhuruar begati, mirësi e dhunti të fesë dhe dynjasë është mohimi dhe mosfalënderimi i Allahut të Madhëruar. Këto mohime sjellin dënim dhe ndëshkim nga i cili nuk goditen të tjerët. Populli i Musait alejhi selam në përgjithësi ishte më i mirë se populli i fuqishëm (dhunues) mushrik, bile në popullin e Musait kishte një grup që udhëzonin në të drejtë dhe gjykonin me të. Në mesin e tyre ishte edhe Jusha ibn Nun, i Dërguar i Allahut, i cili e takoi Hidrin para se të humbitnin në tokë, gjithashtu aty kishte edhe njerëz të mirë, siç ishte rasti i atyre dy burrave për të cilët tregoi Allahu i Lartësuar: "Dy burra, prej atyre (prijësve) që Allahu i kishte pajisur me bindje dhe kishin frikën e Tij, thanë: “Hyni atyre nga dera, e kur t’u hyni nga ajo, atëherë ju jeni ngadhënjyes. Dhe vetëm Allahut mbështetjuni, nëse jeni besimtarë të sinqertë.”

Mirëpo pasi shumica e tyre vepruan të kundërtën e asaj që u tha Allahu i Madhëruar, i Cili u kishte dhuruar dhunti të shumta në fe dhe dynja, ata merituan dënimin që nuk e mori as populli zullumqar dhe mushrik.

Obligimi ynë është që të marrim mësim nga ngjarjet e popujve të mëparshëm, pasi Allahu na ka dhuruar shumë të mira të fesë dhe dynjasë. Duhet të largohemi nga rruga e atyre me të cilët Allahu është i hidhëruar dhe nga rruga e atyre që janë të humbur. Nuk duhet të lejojmë që të pavetëdijesuarit të mohojnë të mirat e Zotit tonë, se nëse kjo ndodh, atëherë edhe ne na pret një dënim i tillë dhe pastaj humbim dynjanë dhe ahiretin tonë.

Kërkoj mbrojte nga Allahu i Madhëruar nga kurthet e shejtanit të mallkuar:
“A nuk i vërejte ata që dhuntinë e Allahut e ndërruan me mosbesim dhe popullin e vet e sollën në vendin e shkatërrimit, (e sollën) në xhehenem.Në të e shijojnë djegien, e sa vend i keq është ai.” (Ibrahim: 28-29)
 

Eroll Rexhepi
15.3.2009