Abdunebij: E çfarë thua ti për hadithin se Ditën e Kiametit njerëzit kërkojnë nga Ademi alejhi selam ndërmjetësim tek Allahu i Lartësuar, pastaj nga Nuhu alejhi selam, pastaj nga Ibrahimi alejhi selam, pastaj nga Musai alejhi selam e pastaj Isai alejhi selam e të gjithë nuk pranojnë. Derisa të përfundojnë tek Muhamedi salallahu alejhi ue selem. E kjo do të thotë se kërkimi i ndihmës në vështirësi nga njerëzit nuk është kufër!

Abdullahu: Ky është moskuptimi i yt në këtë mesele (çështje), ngase kërkimi i ndihmës nga ndonjë krijesë për atë që ka mundësi nuk është e ndaluar. Sikurse thotë Allahu i Lartësuar në Kuran: “Dhe ai hyri në qytet në një kohë të pahetuar prej banorëve të tij dhe në të i gjeti dy veta që po përlaheshin, njëri prej ithtarëve të tij e tjetri prej armiqve të tij, e ai i anës së tij i kërkoi ndihmë kundër armikut dhe Musai alejhi selem e goditi dhe ai vdiq. Ai (Musai alejhi selm) tha: "Kjo është prej veprave të djallit, e s'ka dyshim se ai është armik i hapët që shpie në humbje." (El-Kasas: 15)

Po ashtu sikurse kërkon ndihmë nga shokët e tu për atë që kanë mundësi si luftë apo diçka tjetër. E ajo që është e ndaluar: kërkimi i ndihmës te varret nga të vdekurit, e që hyn në ibadet e që nuk bën të kërkohet prej tjetërkujt vetëm se nga Allahu i Lartësuar e që nuk ka mundësi për të askush tjetër pos Allahut të Lartësuar. E njerëzit kërkojnë ndihmë nga Pejgamberët në Ditën e Kiametit e kanë për qëllim që ata të bëjnë dua Allahut që të gjykojë mes tyre, me qëllim që të pushojnë nga ato vuajtje të Ditës së Kiametit e që banoret e xhenetit të hyjnë në xhenet. E kjo është e lejuar në këtë botë e po ashtu edhe në botën tjetër, për shembull që të shkosh te një njeri i gjallë e t’i thuash lutju Allahut të Lartësuar për mua, siç kanë shkuar sahabët te Muhamedi salallahu alejhi ue selem e kanë kërkuar që të bëjë dua për ta, por assesi nuk e kanë bërë një gjë të tillë pas vdekjes së tij, nuk i janë lutur kurrë te varri i tij. E po ashtu selefi (të parët e mirë të këtij umeti) kanë kundërshtuar nëse dikush ka shkuar te varri i Pejgamberit me qëllim që t’i bëjë dua Allahut.

Abdunebij: E çfarë thua ti për rrëfimin e Pejgamberit të Allahut, Ibrahimit alejhi selam, kur e hodhën në zjarr. Atij i erdhi Xhibrili alejhi selam dhe kur Ibrahimi alejhi selam ishte në qiell duke rënë në zjarr, Xhibrili i tha: “O Ibrahim, a dëshiron të të ndihmoj? Ibrahimi alejhi selam u përgjigj: “Nëse prej teje, jo. Por nga Allahu po.” Nëse kërkimi i ndihmës nga Xhibrili alejhi selam do të ishte shirk në këtë rast, atëherë Xhibrili alejhi selam nuk do t’i paraqitej Ibrahimit alejhi selam që ta ndihmonte.

Abdullahu: Kjo është një dyshim sikurse lloji i dyshimeve të mëhershme. Ky transmetim nuk është i vërtetë, por edhe duke pasur parasysh ata që flasin për vërtetësinë e tij, prapëseprapë Xhibrili alejhi selam iu paraqit që ta ndihmonte për atë që ka mundësi, siç thotë Allahu i Lartësuar për të në Kuran: “Ai, fuqiforti, (Xhibrili).” (ENexhm: 5)

E sikur ta urdhëronte Allahu i Lartësuar atë që ta merrte zjarrin që kishin ndezur për Ibrahimin dhe kodrat afër me gjithë ata njerëz që ishin afër tij dhe t’i hidhte në lindje apo në perëndim, Xhibrili do të kishte mundësi. E kjo është si rasti i një të pasuri që sheh një nevojtar dhe i propozon që ta ndihmojë t’i japë disa të holla hua. Kurse ai e kundërshton me bindje se Allahu i Gjithëmëshirshëm do ta ndihmojë e do ta furnizojë, që mos t’i krenohet pastaj me këtë të mirë që i ka bërë. E kjo pra në realitet s’është asgjë, por ajo që është shumë më e madhe është istigathe bi gajr Ilah (kërkimi i ndihmës nga dikush tjetër për largimin e diçka të keqe, që nuk ka mundësi askush tjetër për të pos Allahut të Lartësuar), që bëhet në ditët e sotme shumë.
Dije, o vëlla i nderuar, se shirku i të parëve, te të cilët u dërgua Muhamedi salaallahu alejhi ue selem, ishte më i vogël se shirku i kohës së sotme për këto tri pika:

Një: Mushrikët e parë i bënin shirk Allahut (shoqërim në adhurim) vetëm kur ishin në rehati, por kur ishin në vështirësi i drejtoheshin Allahut me sinqeritet, siç thotë Allahu në Kuran: “Idhujtarët e dinë për Allahun pse) Kur hipin ata në anije (u këputet lidhja me tokën dhe frikësohen) i luten sinqerisht Allahut, e kur i shpëton ata (dhe dalin) në tokë, qe, po ata të njëjtit i lusin idhujt!” (Ankebut: 65)
E po ashtu: “E kur i mbulon ata ndonjë valë si reja, i drejtohen Allahut sinqerisht me besim vetëm ndaj Tij, e kur i shpëton ata e dalin në tokë, ka disa prej tyre që i mbesin besnikë besimit të drejtë, e faktet Tona nuk i refuzon kush pos të pabesit dhe përbuzësit.” (Lukman: 32)
E mushrikët kundër të cilëve luftoi Muhamedi salallahu alejhi ue selem i luteshin Allahut dhe dikujt tjetër kur ishin në rehati, kurse në vështirësi nuk i luteshin dikujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ata i harronin të adhuruarit e tjerë përveç Allahut, kurse mushrikët e kohës sonë u luten të tjerëve përveç Allahut në rehati e në vështirësi. Por kush do ta kuptojë këtë çështje ashtu siç duhet të kuptohet?

Dy: Të parët iu lutnin Allahut të Lartësuar e përveç Allahut i Lartësuar iu lutnin edhe dikujt tjetër si njerëzve te devotshëm e te afruar tek Allahu . Ata iu lutnin si: Pejgamberëve, apo njerëzve të devotshëm apo melaikeve, apo statujave prej gurit, apo drurit. E ata atë adhurim ia bënin atyre që i bënin adhurim Allahut të Lartësuar e jo që e kundërshtojnë Allahun. Kurse sot shumë njerëz lusin së bashku me Allahun edhe shumë njerëz më të prishur dhe mendojnë se ata janë njerëzit më të mirë. E adhurimi i atyre që nuk e kundërshtojnë Allahun e Lartësuar si drunjtë e gurët është më i vogël sesa ata të cilët dëshmojnë për njerëzit më të prishur se ata janë ndërmjetësues tek Allahu dhe i adhurojnë ata.

Tre: Të gjithë ata të cilët kanë bërë shirk në kohën e Muhamedit salallahu alejhi ue selem kanë bërë shirk në teuhid eluluhije (teuhidin e ibadetit të Allahut), kurse shumica e atyre që bëjnë shirk sot bëjnë shirk në teuhid errububije (teuhidin e njohjes së Krijuesit). Njerëzit sot besojnë se natyra është ajo që bën veprime si të dojë në gjithësi, si jeta, vdekja etj. Po e përfundoj fjalimin tim me përmendjen e kësaj çështjeje më të madhe, e cila ka mundësi që të kuptohet me atë që cekëm më herët. Nuk ka kundërthënie se teuhidi është ajo që patjetër duhet të plotësojë këto kushte: bindje me zemër, shqipërim me gjuhë si dhe punë me gjymtyrë. E nëse ndonjë nga këto kushte mungon, atëherë njeriu nuk mund të jetë musliman. E nëse e njeh teuhidin e nuk punon me të, atëherë është qafir, kundërshtues si firauni e shejtani. Këtu gabojnë shumë njerëzit, të cilët thonë se kjo është e vërtetë, por nuk kemi mundësi që ta veprojmë, se nuk lejohet në vendin tonë e nuk bën pa iu përshtatur atyre e t’iu shkojmë për shtat që të ruhemi prej sherrit të tyre. Të gjorët nuk e dinë se shumica e kokave më të shquara të kufrit e dinë të vërtetën e nuk e lënë për diçka tjetër vetëm se për disa arsye, edhe pse të papranueshme, siç thotë Allahu i Lartësuar në Kuran: “Ata i shkëmbyen ajetet e Allahut për një vlerë të paktë dhe penguan nga rruga e Tij. Ata keq vepruan.” (Teube: 9)

E nëse punon me teuhid publikisht dhe nuk e kupton si dhe nuk e beson me zemrën e tij, ky njeri atëherë është munafik (hipokrit). Munafikët janë edhe më të këqij se qafirët, të cilët e shprehin kufirin e tyre haptazi, siç thotë Allahu në Kuran: “S'ka dyshim, mynafikët do të jenë në shtresën më të ulët (në fund) të zjarrit dhe për ta nuk do të gjesh mbrojtës.” (Ennisa: 145)

Edhe kjo çështje me rëndësi të bën të kuptosh. Ka njerëz që e dinë të vërtetën, por nuk punojnë ashtu siç e dinë nga frika që mos të humbin pasurinë, sikurse Karuni i popullit të Musait apo pozita e tij si Hamani, apo mbretëria si Firauni. Patjetër duhet t’i kuptosh këto dy ajete nga libri i Allahut të Lartësuar.

Ajeti i parë: “Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi (shpallët se) besuat, keni mohuar.” (Teube: 66)

E kur ta dish se disa që ishin me Pejgamberin salallahu alejhi ue selem kanë bërë kufër për shkak të pak fjalëve që kishin thënë, atëherë e kupton se ai që flet me kufër apo punon me të nga frika e pasurisë apo pozita, apo lëshon pe për hatër të dikujt, ky është kufër më i madh sesa dikush që flet me shaka fjalë që janë kufër. Për shkak se kur dikush bën shaka të shumta, ndonjëherë nuk ka qëllim në zemër atë që thotë me gjuhë, por ka për qëllim për t’i argëtuar shokët e tij. Kurse ai i cili flet kufër apo punon me qëllim që të arrijë diçka nga të tjerët, i ka besuar shejtanit në premtimin e tij, siç thotë Allahu në Kuran: “Djalli ju frikëson nga varfëria dhe ju urdhëron për të këqija.” (El-Bekare: 268) I është frikësuar shejtanit për shkak të kërcënimit të tij, siç thotë Allahu i Lartësuar: “Po atë (propagandë) e bëri vetëm shejtani që dëshironte me miqtë e vet (idhujtarët), t'ju fiksojë.” (Ali Imran: 175) E nuk i ka besuar Allahut në premtimin e Tij në pjesën e dytë të ajetit 268 në suren El Bekare: “Allahu ju garanton falje (mëkatesh) e begati.” (El Bekare: 268) ai nuk i është frikësuar Allahut dhe dënimit të Tij. “Po ju mos u frikësoni prej tyre, frikësomëni Mua, nëse jeni besimtarë.” (Ali Imran: 175) A e meriton që të jetë prej të dashurve të Allahut apo prej të dashurve të shejtanit?

Ajeti i dytë: Fjala e Allahut: “Ai që pas besimit të tij e mohon Allahun, me përjashtim të atij që dhunohet (për të mohuar), e zemra e tij është e bindur plotësisht me besim, por fjala është për atë që ia hap gjoksin mosbesimit, ata i ka kapur hidhërimi nga Allahu dhe ata kanë një dënim të madh.” (Nahl: 106)
E nuk i arsyetoi Allahu këta, me përjashtim të atyre që janë detyruar me dhunë, por duke pasur zemrën plot iman, kurse të tjerët kanë bërë kufër pas besimit të tyre sido që të kenë bërë, qoftë nga frika apo me shpresë për ndonjë pasuri apo duke toleruar për hir të dikujt apo kanë vepruar në formë talljeje apo për qëllime të tjera. Këtu përjashtohet ai që është detyruar me dhunë, ngase ajeti na jep të kuptojmë se njeriu nuk ka mundësi të detyrohet për zemër, por vetëm për vepra, si fjalë, punë, kurse bindja e zemrës nuk ka mundësi të detyrohet nga askush. E fjala e Allahut të Lartësuar: “Këtë (dënim të madh) ngase ata më tepër e deshën jetën e kësaj bote sesa jetën e botës tjetër e Allahu nuk udhëzon njerëzit jobesimtarë.” (Enahl: 107)

Nga ky ajet kuptuam se dënimi nuk ishte për besim në zemra apo për mosdije, për urrejtje të fesë apo dashuri të kufirit, por për qëllim se kishte lakmi për të mirat e kësaj bote dhe e tejkaloi dashurinë ndaj fesë. Allahu e di më së miri.

E pas gjithë kësaj, a nuk të erdhi koha, Allahu të udhëzoftë, që të pendohesh te Zoti i yt e të kthehesh tek Ai e të lësh atë në të cilën je tani, pasi është shumë me rrezik, siç e dëgjove.

Abdunebij: Kërkoj falje tek Allahu dhe pendohem tek Ai dhe dëshmoj “La ilahe il Allah ve ene Muhamed Resul Allah (Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i Dërguar i Tij.) Tani distancohem nga të gjithë ata që kam adhuruar më herët përveç Allahut. E unë tani lus Allahun e Madhëruar që të më fal për atë që kam bërë nga mosdija e të më mëshirojë e e të më përforcojë në teuhid (njëshmëri), monoteizëm të vërtetë derisa të vdes. Gjithashtu e lus Allahun që ty o vëlla Abdullah të të shpërblejë për këto këshilla të mira, ngase feja është këshillë. Me lejen e Allahut te Lartësuar pate mundësi që të më largosh nga besimi im i devijuar, pasi nëse do ta takoja Allahun e Lartësuar me të, nuk do të shpëtoja. Të falënderoj që ma tërhoqe vërejtjen për gabimin tim, që e kisha emrin Abdunebij. Po të tregoj se që tani e ndërroj dhe bëj Abdurrahman. Të falënderoj për largimin e shirkut prej meje.

 

Përktheu: Hevzi Kadriu
7.6.2009