Davidi kishte kuptuar se ishte në telashe. Kishte vrapuar aq shpejt vetëm për të arritur në shtëpi. Me t’u kthyer, u ngjit shkallëve dhe e gjeti veten te dera e apartamentit të tij, pushoi pak dhe nxori çelësin nga thellësia e xhepit të djathtë dhe hapi derën. Davidi dëgjoi zërin e mbytur të nënës së tij nga prapa, duke thënë: “Ai gjendet këtu pari." Me një shpejtësi te jashtëzakonshme ai ktheu dorezën e derës dhe hyri brenda në një dhomë të vogël të apartamentit. Nëna e tij duke bërtitur pyeti: “Ku ishit gjatë tërë kësaj kohe?” “Isha në xhami,” u përgjigj Davidi. “Sa herë të kam thënë që mos ta humbni kohën në xhami?” Duke i bërtitur birit të saj, fatmirësisht foshnja filloi të qajë dhe nëna e tij u kthye, menjëherë mori foshnjën që ta qetësonte nga vaji. Davidi e kishte kuptuar se ai duhej të shkonte në shtëpi, mirëpo muaji i agjërimit ishte në vigjilje, ndaj dhe kishte shprehur dëshirë të mësonte më shumë për këtë muaj dhe për rëndësinë e tij. Ai dëshironte të dinte se çfarë është kuptimi i këtij muaji. Muaji i Ramazanit për Davidin ishte shumë i veçantë, mirëpo nëna e tij nuk mendonte ashtu. Asaj nuk i interesonte xhamia. Davidit i kujtohej se edhe ai dikur nuk interesohej për xhaminë dhe çdo gjë tjetër që kishte të bënte me veprimtarinë fetare. Ajo kohë kishte qenë kur Davidi shoqërohej me një shoqëri të keqe, te cilët vidhnin para, bënin kontrabandë me drogë dhe rrihnin njerëzit e pafajshëm. Mirëpo e tërë ajo kishte ndodhur një vit me parë.

Si u pendua Davidi?

E gjithë kjo kishte ngjarë atëherë kur Davidi ishte duke ecur rrugës dhe një ditë prej ditësh kishte vrojtuar një njeri të moshuar, i cili ishte i verbër dhe po qëndronte ulur në trotuarin e rrugës. Davidi iu drejtua të verbrit me këto fjalë: “O njeri i vjetër, ma jep kuletën, ja do ta marr jetën!” Plaku në mënyrë të qetë futi dorën në xhepin e tij dhe nxori qesen e më pas ia dorëzoi Davidit. Davidi ishte gati për të ikur, kur ja i moshuari i verbër nxori disa fjalë nga goja: “Shpresoj se një ditë Allahu do t'ju bëjë të mundur të shihni.” Davidi duke qeshur tha: “Unë nuk di se kush është Allahu, mirëpo një gjë e di se Ai nuk ka mundësi t'ju kthejë të parin (shikimin)” dhe në mënyrë poshtëruese Davidi iu drejtua të moshuarit: "Jeni i verbër, i moshuar idiot dhe budalla!” Njeriu i vjetër ia ktheu: “Të them të drejtën unë nuk jam i verbër, ngase unë jam në gjendje ta shoh të mirën dhe të keqen. E shoh të vërtetën dhe dritën e Allahut. Ta shikosh atë (të vërtetën dhe dritën e Allahut) është shumë më me rëndësi sesa gjërat që ju shihni. Ju këtë nuk e dini, sepse jeni i shurdhër, qorr dhe vetëm mëshira e Allahut mund t’ju ruajë nga kjo.” Davidi filloi të ndihet paksa i shqetësuar. Ai nuk nguli këmbë dhe iku me vrap me kuletën që kishte grabitur nga plaku i verbër. Kur Davidi arriti në shtëpi, kontrolloi kuletën dhe ajo ishte plotësisht e zbrazët. U inatos aq shumës, saqë e gjuajti kuletën përtej dhome. Pasi hodhi kuletën, ajo goditi murin dhe nga qesja ra diçka në dysheme. Ishte një kartele biznesi dhe në të shkruante:

QENDRA ISLAME
RRUGA E JUGUT 119
N.Y., NY 11250 Angli

Në anën e prapme të kartelës shkruante diçka tjetër, mirëpo ajo nuk i interesonte Davidit. Ai vendosi t'i bënte një vizitë Qendrës Islame, duke shpresuar që përmes kësaj vizite të gjente njeriun e vjetër. Atë natë, Davidi kishte dalë në metronë C, në rrugën jugore dhe kishte filluar të kërkonte Qendrën Islame, me shpresë se do ta gjente. Kishte qenë tepër vonë, kështu që në rrugë nuk gjendej askush. Ishte errësirë e tmerrshme. Më në fund, kur e gjeti vendin, ishte shume i habitur kur shikoi dritat e ndezura dhe brenda saj gjendeshin shumë njerëz. Ai bëri një shikim vjedhurazi dhe ishte shumë i mahnitur kur shikoi njerëzit tek po qëndronin në reshta të drejtë; te gjithë duke u falur në një drejtim. Aty nuk kishte fotografi, kryqe e as statuja, gjëra këto që Davidi i kishte hasur në disa kisha në televizion. Ai shikoi përqark që të grabiste diçka, mirëpo nuk kishte pasur asgjë për të vjedhur apo grabitur, përveç këpucëve të atyre që kishin ardhur për të falur namazin e jacisë. Davidi ishte kureshtar dhe tejet i mahnitur rreth asaj që kishte parë. Për t'u siguruar, u kthye një natë tjetër në Qendrën Islame dhe kuptoi se këta njerëz ishin muslimanë, të cilët besojnë Allahun e Madhërishëm. Davidi kujtoi plakun e verbër që fliste në lidhje me Allahun e Plotfuqishëm. Pasi arriti të bisedojë me muslimanët e qendrës, ata i treguan Davidit se Allahu është Krijues i Universit (gjithësisë) dhe jemi të obliguar që të falemi pesë herë në ditë, në mënyrë që t'i shprehim falënderim Atij. Davidi pyeti se përse qëndroni deri në orët e vona të natës? Ata iu përgjigjen atij, duke thënë se, ky është Muaji i Ramazanit, muaji më me vlerë i vitit. Ata kryenin namazin e teravive, namaz ky që falet pas namazit te jacisë dhe vetëm në muajin e Ramazanit kryhet ky rit fetar. Nëse ata falen në Natën e Kadrit është më me vlerë sesa të falen një mijë muaj, bazuar në Kuranin Famëlartë. Muaji i Ramazanit është muaji i agjërimit, muaji që në të zbriti Kurani, pra është muaji i Shpalljes së Kuranit Famëlartë.

Davidi kishte filluar të mendonte rreth fesë islame. Pas disa ditësh, ai filloi të njëmendësojë se jeta që ai jetonte nuk do ta shpinte askund. Ai mendonte për nënën e tij, që gjithmonë ishte e brengosur. Ajo nuk e njihte fenë islame. Ai mendonte edhe për shokët e tij, që kishin krijuar bandën e tyre. Ata ose mund të jenë vrarë përfundimisht, e nëse kanë qenë me fat, jeta e tyre ka mbaruar në burgje. Davidi kujtoi fjalët e të moshuarit që tha: “Shpresoj se një ditë Allahu do t’jua bëjë të mundur të shihni.” Tashmë ai ka kuptuar se çfarë donte të thoshte plaku i verbër me ato fjalë. Davidi e kishte kuptuar se deri tani kishte qenë i verbër, mendonte vetëm për ditën e sotme dhe vetëm për veten e tij. Kurrë nuk ishte dashamirës për të tjerët dhe asnjëherë nuk përpiqej të donte dikë tjetër. Tashmë, ai ka filluar të shikojë “Dritën”, të shikojë Dritën e Mëshirës së Allahut. Në natën e fundit të Muajit të Ramazanit, Davidi përsëri vizitoi Qendrën Islame. Iu afrua imamit dhe e pyeti atë nëse do ta kishte mundur të hyjë në Islam. Imami iu përgjigj atij: “Fenë islame mund ta pranojë kushdo qoftë, kjo fe është për të gjithë.” Që te dy u kthyen nga xhemati, në xhaminë e vogël dhe Davidi shqiptoi dëshminë se: “Nuk meriton askush për t'u adhuruar përveç Allahut dhe se Muhamedi alejhi selam është i Dërguari i tij.” Davidi më pas iu drejtua tubimit fetar duke thënë se për herë të parë për Qendrën Islame jam informuar nga një njeri i verbër, i moshuar. E tëra që kuleta kishte ishte një kartelë biznesi. Në të nuk kishte para, nuk kishte karta krediti e as dokument identifikimi. E tërë kjo ngjarje kishte ndodhur një vit me parë. Tani, Davidi ka ndryshuar shumë. Ai ka filluar të mësojë me zell në një shkollë dhe ka braktisur shoqërinë e tij të keqe (bandën). Ai kohën e tij shpesh e kalon në Qendrën Islame, duke thelluar njohuritë e tij rreth Islamit. Ka bërë hulumtime dhe ka kërkuar poshtë e lartë për gjetjen e të moshuarit të verbër, mirëpo kurrë nuk e kishte takuar. Ai shpreson shumë që nëna dhe shokët e tij do të kishin pasur rastin të takonin atë njeri, kështu që edhe ata një ditë do të kishin “shikuar dritën dhe të vërtetën islame.”

 

Përktheu nga gjuha angleze: Fehim Xhafer Dragusha
1.3.2009