Kur isha 4 vjeç: Im atë është MË I MIRI.
Kur isha 6 vjeç: Im atë më duket se njeh këdo.
Kur isha 10 vjeç: mi atë është i shkëlqyer, por gjaknxehtë.
Kur isha 12 vjeç: Im atë ishte i mirë kur isha i vogël.
Kur isha 14 vjeç: Ima atë ka nisur të jetë shumë i ndjeshëm.
Kur isha 16 vjeç: Im atë nuk është ecën me kohët moderne.
Kur isha 18 vjeç: Im atë po bëhet gjithnjë e më pak tolerant me kalimin e kohës.
Kur isha 20 vjeç: Është shumë e vështirë ta fal im atë; nuk di si e ka duruar mami gjatë gjithë kësaj kohe.
Kur isha 25 vjeç: Im atë kundërshton çdo gjë që bëj.
Kur isha 30 vjeç: Është shumë e vështirë të bie dakord me ima të, pyes veten nëse edhe gjyshi im ka pasur probleme me tim atë, kur ai ishte i ri.
Kur isha 40 vjeç: Im atë më rriti me shumë disiplinë, kështu duhet të veproj edhe unë me fëmijët e mi.
Kur isha 45 vjeç: Jam pa fjalë, si ka mundur im atë të na rrisë të gjithëve?!
Kur isha 50 vjeç: Është paksa e vështirë të kontrolloj fëmijët e mi, sa ka vuajtur im atë për të na rritur dhe ruajtur ne?
Kur isha 55 vjeç: Im atë ishte largpamës dhe kishte plane të gjera për ne, ishte i butë dhe i veçantë.
Kur u bëra 60 vjeç: Im atë është MË I MIRI.
Vëreni që u deshën plot 56 vjet për të kompletuar ciklin dhe për t’u kthyer te pika e fillimit, “Im atë është MË I MIRI”.
Le të sillemi mirë ndaj prindërve përpara se të jetë vonë dhe t’i lutemi Allahut që fëmijët tanë do të na trajtojnë edhe më mirë sesa ne u sollëm me prindërit tanë!