Nevoja e umetit për thirrës bazohet në tri çështje kryesore, si vijon:
1-Pamundësia e mendjes në perceptimin e drejtë të së vërtetës
2-Ekspozimi i umetit islam ndaj sulmeve mizore dhe agresive nga armiqtë e tij
3-Bartja e mesazhit hyjnor dhe arsyetimi para Allahut të Madhëruar
Për secilën nga këto tri çështje do të flasim në pika të shkurtra.

Pamundësia e mendjes në perceptimin e drejtë të së vërtetës

   Sado i gjerë të jetë diapazoni dhe të kuptuarit e mendjes së njeriut, prapëseprapë mendja nuk mund të arrijë t’i kuptojë në formën e drejtë dhe të vërtetë të padukshmet (besimi tek Allahu, tek engjëjt, te librat hyjnorë, te të Dërguarit e Allahut, te Dita e Ringjalljes, te kaderi dhe te shumë gjëra të tjera). Kjo është e kuptueshme pasi kapaciteti intelektual i njeriut është shumë i vogël dhe i kufizuar. Përndryshe, si ka mundësi njeriu ta dijë me mendjen e tij se Allahu i Madhërishëm e ka krijuar xhenetin për ata që e ndjekin rrugën e Tij dhe xhehenemin për ata që lajthitin nga rruga  e Tij e drejtë?
   Si do ta dinte njeriu me mendjen e tij pasimin e rrugës së Allahut dhe llojet e tij, realitetin e mëkatit dhe llojet e tij? A do të ishte në gjendje krijesa njeri ta dinte se çfarë kërkohet prej tij që të punojë dhe prej çfarë gjërash duhet të largohet?
   Në të gjitha këto e shumë të tjera mendja e njeriut e vetme nuk do të kishte arritur t’i  perceptonte drejt dhe as të arrinte t’i njihte ato. Pohimi se mendja e njeriut pa ndihmën e askujt dhe e pavarur posedon potencial të mjaftueshëm për orientimin e njeriut drejt asaj që e përmirëson dhe e bën atë të lumtur është tërësisht teori e pabazë, e pavlerë dhe aspak logjike. Kemi parë shumë popuj të ndryshëm, të cilëve lënia e udhëzimit të shpallur hyjnor dhe kapja pas udhëzimit logjik të mendjes nuk u erdhi në ndihë fare, madje vetëm se humbën dhe u shkatërruan.
   Për këtë na tregon Allahu i Madhërishëm në Kuranin Fisnik, ku thotë: “Dhe vërtet që Ne u kishim mundësuar atyre atë që nuk u mundësuam juve (o kurejsh)! Dhe Ne u patëm dhënë atyre të dëgjuarit, të shikuarit edhe zemrat, por as të dëgjuarit e tyre, as të shikuarit e tyre dhe as zemrat e tyre nuk u vlejtën asgjë, përderisa ata mohuan ajetet e Allahut (Pejgamberët e Allahut dhe atë me të cilën ata u dërguan, provat, shenjat, shpalljet) dhe qenë krejt të rrethuar prej atij që ata gjithnjë e përqeshën!” (El Ahkaf, 26)
   Pra, mendja e vetmuar nuk është në gjendje ta orientojë njeriun drejt asaj çka i bën dobi apo dëm, përveçse nëse mendja punon nën dritën e shpalljes së fundit hyjnore. Mendja e njeriut mund t’i perceptojë gjërat brenda kufijve që ia ka caktuar Allahu i Plotfuqishëm, ashtu si syri nuk mund të shohë përveçse gjatë ditës dhe nën dritë, e kurrsesi nuk ka mundësi të shohë në terr, sado i shëndoshë të jetë shikimi i tij.


Ekspozimi i umetit islam ndaj sulmeve mizore dhe agresive nga armiqtë e tij

   Në kohën tonë bashkëkohore e pavërteta (batili) ka marrë hov të madh dhe ka rol dominues. E pavërteta ka depërtuar kudo, është mobilizuar dhe në çdo formë mundohet të ndalë depërtimin e së vërtetës. Umeti islam sot përballet me sulme të shumta dhe ndër më mizoret nga vende dhe grupe të shumta, duke mos i harruar munafikët, të cilët në realitet kanë rol udhëheqës në përçarjen dhe shkatërrimin e umetit. Thotë Allahu subhanehu ue teala në Kuran për tentativat e jobesimtarëve: “Ata (mosbesimtarët, jehuditë dhe të krishterët) duan ta shuajnë Dritën e Allahut (me të cilën është dërguar Muhamedi alejhi selam– Islamin) me gojën e tyre, por Allahu nuk do ta lejojë këtë, përkundrazi Drita e Tij do të përsoset, edhe pse kafirët (mohuesit) e urrejnë (këtë).” (Teube, 32)
   Armiku në luftën e tij kundër umetit islam ka përdorur metoda dhe forma prej më të ndryshmeve. Nëse këto plane, mobilizime dhe sakrifica do të orientoheshin ndaj dikujt që nuk është musliman dhe ndaj ndonjë populli tjetër joislam, ky popull do të merrte fund tërësisht dhe do të përmendej si diçka e kaluar. Me gjithë sulmet ndaj Islamit, feja e Allahut mbetet në tokë sepse është nën mbrojtjen direkte të Allahut dhe jo të njerëzve, sepse Allahu e ka marrë përsipër mbrojtjen e kësaj feje.
   Ka ardhur koha që t’i hapim rrugë njëherë e përgjithmonë njohjes së vërtetë dhe të drejtë të fesë sonë të pastër përmes thirrësve, transmetuesve (duatve) të sinqertë, të cilët përfaqësojnë në tokë një udhëzues (Allahun) që nuk i mashtron pasuesit e Tij.
   Nuk kemi nevojë për sqarim të ri të Islamit, sepse atë (Islamin) na e sqaroi Allahu në formën më të përkryer. Ajo për të cilën kemi nevojë ne sot është të kemi sqarues, transmetues, thirrës të sinqertë, ithtarë të denjë të së vërtetës dhe mbrojtës të kësaj feje.


Bartja e mesazhit hyjnor dhe arsyetimi para Allahut të Madhëruar

   Transmetohet nga Kethir ibnu Kajsi, i cili ka thënë: “Isha ulur pranë Ebu Derdasë (sahabi i njohur) në Xhaminë e Damaskut. I erdhi një njeri dhe i tha: “O Ebu Derda, kam ardhur te ti nga Medina, Medina e Muhamedit alejhi selam, për një hadith, për të cilin kam dëgjuar se e transmeton nga vetë Muhamedi alejhi selam.” Ebu Derda iu drejtua duke e pyetur: “A nuk ke ardhur për tregti?” Iu përgjigj: Jo.” “As për diçka tjetër?” Iu përgjigj: “Jo.” Atëherë Ebu Derda tha se e kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thënë: “Kush e ndjek rrugën në të cilën është dituria, Allahu do t’ia lehtësojë atij rrugën për në xhenet, engjëjt i vendosin krahët e tyre mbi kërkuesin e diturisë dhe çdo gjë që është në tokë e qiej dhe peshqit në det kërkojnë falje tek Allahu për kërkuesin e diturisë. Vlera e dijetarit ndaj të tjerëve është e ngjashme me Hënën ndaj planetëve të tjerë. Dijetarët janë pasues të Pejgamberëve. Pejgamberët nuk kanë lanë pas vetes dinarë apo dërhemë, por lanë trashëgimi diturinë. Ai i cili e merr atë, le ta marrë me tërë qenien e tij.”
   Pra, thirrësit e vërtetë në rrugën e Allahut janë ata të cilët ecin pas gjurmëve të Muhamedit alejhi selam kur thërrasin në të mirën dhe udhëzimin e njerëzimit në rrugën e drejtë. Thirrësi për në rrugën e Allahut nuk duhet të brengoset për atë se a e dëgjojnë dhe pranojnë njerëzit thirrjen e tij apo e refuzojnë atë. Thirrësi në rrugën e Allahut duhet të shpenzojë çdo gjë që është e mundur dhe me angazhimin e tij t’i tërheqë apo joshë të tjerët për në thirrjen e Allahut (Islamin).
   Kurani Fisnik ka folur për reagimet e shumë atyre që u është thënë t’ua paraqesin shumë Islamin atyre njerëzve, që nga qëndrimet e tyre të mëhershme është vërtetuar se ata nuk do të besojnë kurrë. Kurani hedh dritë të qartë mbi llojin e përgjegjësisë së thirrësit në rrugën e Allahut, duke ia përcaktuar atij qëndrimin e qartë. Thotë Allahu i Madhërishëm në Kuran: “Dhe kur një grup prej tyre tha: “Përse i predikoni një populli të cilin Allahu shpejt do ta shkatërrojë apo ndëshkojë me dënim të ashpër?” (Predikuesit) thanë: “Që të jemi të liruar nga detyra dhe faji para Zotit tuaj dhe mbase mund t’i frikësohen Allahut.” (El A’raf, 164)  
 

Mysli Zymberi
9.5.2008