Të qenët i pasur është ëndërr dhe dëshirë e shumë njerëzve. Ka persona që mendojnë se nëse ndonjëherë u jepet rasti të zotërojnë para të mjaftueshme, nuk do të kenë më probleme. E vërteta është se vetëm njerëzit që e çmojnë paranë aq shumë mendojnë kështu. Kam bindjen se shumë më lehtë është ta kalojmë provimin e fatkeqësisë dhe të mjerimit sesa provimin e zhvillimit dhe të përparimit. Megjithatë, ka njerëz të cilët, kur sigurojnë prona të shumta, mendojnë se janë bërë zot në tokë. Kurani na e përshkruan shumë bukur tregimin e Karunit, kur tregon: “Karuni ishte nga populli i Musait dhe ai e shtypte atë popull ngase Ne i patëm dhënë aq shumë pasuri saqë një grup i fuqishëm mezi bartnin çelësat e (pasurisë së) tij, e kur populli i vet i tha: “Mos u kreno aq fortë sepse Allahu nuk i do të shfrenuarit! Dhe me atë që të ka dhënë Allahu, kërko (ta fitosh) botën tjetër, e mos e lë mangët atë që të takon nga kjo botë, dhe bëj mirë ashtu siç të ka bërë Allahu ty, e mos bëj të këqija në tokë, se Allahu nuk i do çrregulluesit.”¹

Karuni ishte shumë i pasur, kryelartë dhe arrogant. Ishte i porositur që pasurinë e tij ta përdorte për qëllime dhe arsye të mira, mirëpo përgjigja e tij ishte ashtu siç na e përshkruan edhe Kurani Famëlartë:  “Ai (Karuni) tha: ‘Më është dhënë (pasuria) vetëm në sajë të dijes sime!’ Po a nuk e di ai se Allahu shkatërroi para tij nga popujt e lashtë të tillë që ishin edhe më të fuqishëm edhe më të pasur se ai, po mëkatarët kriminelë as që do të pyeten për fajet e tyre (meqë Allahu e di). Ai (Karuni) doli para popullit të vet me stolinë e tij, e ata që kishin synim jetën e kësaj bote thanë: ‘Ah, të kishim pasur edhe ne siç i është dhënë Karunit, vërtet ai është fatbardhë!”2

Arroganca e tij ishte e tillë sa ai besonte se zotëronte dije të veçantë, duke lënë ndërkaq në harresë diturinë më të vlefshme mbi të gjitha, e ajo ishte njohja e Allahut. Njerëzit, kur e shikonin Karunin, dëshironin të bëheshin si ai dhe të kenë fatin e tij. Ata nuk ishin fare në dijeni se Karuni kishte dështuar në provimin e mirëqenies dhe të përparimit. Nga ky tregim kuranor mësojmë se të qenët i pasur është sprovë, në të cilën shumica nga ne mund të dështojmë.

Pra, edhe njëherë ta shohim mëshirën e Allahut xh.sh., i Cili thotë: “Sikur Allahu t’ua shumonte begatinë robërve të vet, ata do t’i kalonin kufijtë, por Ai i furnizon me masë ata që dëshiron, sepse Ai është i njohur hollësisht dhe i dijshëm për robërit e vet.”3

Nga ky ajet mësojmë edhe arsyet përse disa prej nesh zotërojnë më pak pasuri e disa të tjerë më shumë. Gjëja më e mirë që duhet vepruar është që të falënderojmë Allahun për të mirat që na ka dhuruar, të kujdesemi për to dhe gjithashtu t’i ndihmojmë të varfrit. Allahu xh.sh. thotë: “Pasha natën që me errësirë mbulon gjithësinë! Pasha ditën kur ajo shkreptin! Pasha Atë që krijoi mashkullin e femrën! Vërtet, veprimi juaj është i llojllojtë. E, sa i përket atij që jep e ruhet dhe vërteton bindshëm për më të mirën, Ne do ta përgatisim për më të lehtën. E sa i përket atij që bën koprraci dhe e ndien veten të pavarur (nga Zoti), e që përgënjeshtron më të mirën, Ne do ta përgatisim për më të vështirën. E pasuria e tij nuk do t’i bëjë dobi, kur ai të zhduket. Detyrë e jona është vetëm të udhëzojmë.”4

Pasurinë duhet ta vlerësojmë e ta përdorim në bilanc të mirë. Pasi e dimë se ajo vjen nga Krijuesi i Gjithësisë, doemos duhet ta përdorim për vepra dhe qëllime të mira dhe njëherazi të jemi falënderues ndaj Allahut që na ka pasuruar. Pasi t’i kemi plotësuar këto kushte, atëherë kemi pasuar rrugën e drejtë. Mirëpo, nëse e grumbullojmë atë dhe nuk kujdesemi për të varfrit dhe nevojtarët, atëherë kemi marrë rrugën e gabuar.