Përgjegjësia individuale


Shpeshherë mundohemi t’i justifikojmë gabimet dhe gjynahet duke u shfajësuar se jemi qenie njerëzore e si rrjedhojë konsiderohemi të gabueshëm apo nganjëherë kemi një demonstrim të mirë të të ashtuquajturës keqardhje ndaj vetes, duke arsyetuar se shkak i këtij veprimi apo i atij mëkati ishte lëndimi nga familja apo si rezultat se dikush na zemëroi dhe me këtë humbëm edhe baraspeshën e gjendjes shpirtërore e kështu me radhë. Pyetja që duhet të shtrojmë është se a jemi përgjegjës për veprat tona? A mund ta fajësojmë dikë tjetër për veprat tona të liga? Ta shohim çfarë thotë Kurani në lidhje me këtë: “Secili njeri është peng i veprës së vet.”1

Duke u bazuar në ajetin kuranor, shohim se përgjegjësinë e mbart vetë ai që e ka kryer e askush tjetër. Në rastin e kundërt, po qe se bazohemi në atë se çdo person i lindur në një familje të mirë, duhet të jetë i mirë dhe çdo person i lindur në një familje të keqe, duhet të rezultojë si i keq, këto janë koncepte frojdiste dhe edipiane dhe pa dyshim se nëse besojmë në këto koncepte dhe paragjykime të gabuara, do të ikim nga përgjegjësia individuale. Kur ta kuptojmë se secili person është përgjegjës për veprat e tij dhe në Ditën e Gjykimit do të japë llogari para Krijuesit të tij për të gjitha veprat dhe punët e bëra në këtë botë, ajo është dita kur ne bëhemi drejtues në kabinën e jetës.

Mirëpo, le ta pranojmë si të tillë. Ne jemi qenie humane dhe si rrjedhojë, bëjmë gjynahe dhe jemi të gabueshëm. Prandaj, çfarë ndodh kur bëjmë gjynah? Ne pendohemi tek Allahu sinqerisht e nuk i përsërisim, pasi Allahu është falës dhe fal. Ja se ç’thotë Krijuesi i këtij universi:

“Kush bën ndonjë të keqe ose e ngarkon veten, pastaj kërkon falje tek Allahu, e gjen Allahun falës dhe mëshirues. Kush bën ndonjë mëkat ka ngarkuar veten. Allahu i di hollësitë, është gjykatës i drejtë.”2

Ç’është e vërteta, kur bëjmë gjynahe, vërejmë se ne jemi keqbërës. Me këtë kuptojmë edhe realitetin elementar që nëse veprojmë mirë, do të jemi përfitues të së mirës, por në qoftë se veprojmë keq, pa dyshim se pasojat e veprave të shëmtuara do t’i vuajmë ne, pasi ato do të jenë kundër nesh. Allahu i Madhërishëm thotë në lidhje me këtë:

“Kush bën vepra të mira, bën për vete, e kush bën keq, bën kundër vetes, pastaj do të ktheheni te Zoti juaj.”3

Pasi të jetë thënë e vepruar çdo gjë, pavarësisht se na pëlqeu apo jo, e besojmë apo jo, përfundimi ynë do të jetë kthimi tek Allahu dhe në ditën e ringjalljes pjesët e trupit do të dëshmojnë kundër nesh, me fjalë të tjera, çdo organ i trupit tonë do të dëshmojë për veprat që ka kryer e nga kjo skenë njeriu do të habitet. Allahu i Plotfuqishëm, duke e përshkruar këtë, thotë:

“Sot Ne  mbyllim gojët atyre, Neve na flasin duart e tyre, kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan.”4

Pas gjithë kësaj që mësuam nga ajetet e lartpërmendura, të mendojmë sërish mbi përgjegjësitë individuale që mbajmë mbi supe karshi Allahut, familjes, shoqërisë e vetes, sepse jemi përgjegjës para Zotit për veprat tona, para të afërmve për mirëqenien e tyre materiale e shpirtërore, para shoqërisë për drejtësi dhe para vetes që të pastrojmë shpirtrat:

“Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi! Dhe ia mësoi se cilat janë të këqijat dhe të mirat e tij. Ka shpëtuar ai që e pastroi vetveten dhe ka dështuar ai që e poshtëroi atë.”5

A mund ta imagjinojë ndokush një botë ku çdo individ do të ishte në gjendje ta kuptonte faktin bazë të së mirës dhe të së keqes? Në cilin vend ka qenie njerëzore që e kanë kuptuar përgjegjësinë e tyre drejt Krijuesit për çdo punë të bërë si dhe njohurinë që suksesin themelor ta gjejnë te pastrimi i shpirtit?