Lëmosha

Lëmosha shpaloset nga dora në dorë, bashkë me të falurit (namazin). Ndërmjet shpirtërores (shpirtit) e materiales (trupit), ekziston një lumë i vazhdueshëm. Po ashtu, këtë dukuri e gjejmë edhe mes fjalëve dhe veprave. Përmes namazit arrijmë të komunikojmë me Krijuesin e gjithësisë, mirëpo duke dhënë lëmoshë këto fjalë dhe lutje, të cilat i këndojmë gjatë namazit, automatikisht shndërrohen në vepra. Si është e mundur që të falim namaz, të kërkojmë falje nga Allahu, përderisa fqinji ynë nuk ka as bukë për të ngrënë? Si mund të kërkojmë nga Zoti që të na shpërblejë me xhenet përderisa i afërmi ynë vuan nga sëmundja dhe ne nuk i ofrojmë ndihmë fare? Në botën e ardhshme nuk do të na ndihmojnë vetëm fjalët, por ajo që do të na ndihmojë janë veprat dhe fjalët e mira së bashku me ndihmën e Allahut. Kujt duhet t’i jepet lëmoshë?

“Të pyesin se ç’do të japin. Thuaj: ‘Atë që jepni prej pasurisë jepeni për prindërit, për të afërmit, për jetimët, për të varfrit, për udhëtarët. E çdo të mirë që punoni, s’ka dyshim se Allahu e di.”1

Sikur çdo njeri të jepte lëmoshë duke ndihmuar së pari prindërit, pastaj të afërmit, jetimët, udhëtarët etj., nuk do të shihnim asnjë të varfër në këtë botë. Vlen të ceket se gjatë dhënies së lëmoshës duhet të jemi të sigurt se qëllimi i dhënies së lëmoshës bëhet vetëm për hir të Allahut dhe nuk duhet të kërkojmë asnjë shpërblim, madje as falënderim nga pranuesi i saj.

Allahu i Plotfuqishëm thotë: “Ata janë që për hir të Tij u japin ushqim të varfërve, jetimëve dhe të zënëve robër. Ne po ju ushqejmë vetëm për hir të Allahut dhe prej jush nuk kërkojmë as shpërblim e as falënderim.”2

Kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet, por me të filluar ta zbatojmë do të shohim se bëhemi njerëz më të mirë dhe nuk do të zhgënjehemi. Sepse zhgënjimet janë rezultat i pritshmërive tona! Në Kuran kemi një parabolë të mrekullueshme për ata që japin për kënaqësinë e Zotit: “E shembulli i atyre që pasurinë e vet e japin nga bindja e tyre e duke kërkuar kënaqësinë e Allahut, i përngjan një kopshti në një rrafshnaltë që i bie shi i madh, e ai jep fruta të dyfishtë. Po edhe nëse nuk i bie shi i madh, i bie një rigë. Allahu sheh atë që veproni.”3

Është më rëndësi që të kuptohet nocioni lëmoshë. Të gjithë duhet të japim lëmoshë, duke u bazuar në qëllimet tona. Në fakt, nëse dëshirojmë që përmes lëmoshës të arrijmë devotshmëri, atëherë duhet mësuar edhe se si të japim lëmoshë: “Kurrë nuk do ta arrini sinqeritetin e plotë me besim derisa të mos e jepni më të dhimbshmen e pasurisë suaj. Çfarëdo që të jepni, Allahu e di atë.”4

Nga ky varg kuranor mësojmë se doemos duhet të japim prej gjërave më të dashura që zotërojmë, pra të japim më të dhimbshmen e pasurisë sonë. Fundja, është shumë e lehtë të japim diçka që s’e pëlqejmë apo diçka që s’na hyn në punë. Vështirësia qëndron në dhënien e asaj që e duam më shumë nga pasuria jonë. Ka njerëz të cilët paranë e dashurojnë tej mase, të tjerët dashurojnë veten deri në atë shkallë saqë për ta asgjë nuk luan rol, ajo që atyre u intereson është të kënaqin epshin e tyre.

Të jesh i aftë të japësh është mjaft me rëndësi, sepse arritja e devotshmërisë është një synim për të cilin të gjithë duhet të garojmë, pasi ajo konsiderohet burim i urtësisë dhe urtësia është burim i lumturisë.