Si jetuan sahabët me Kuranin


   Besimi i fuqishëm i sahabëve në Kuran, premtimet e Allahut në këtë libër dhe besimi i plotë se ajo që ka thënë Kurani patjetër do të ndodhë në këtë botë dhe në botën e ardhshme ishte vetë jeta e sahabëve me Kuranin.
Muslimanët gjatë periudhës mekase, para shpërnguljes së Muhamedit alejhi selam për në Medinë, ishin shumë të pafuqishëm. Ndër trysnitë e kurejshëve ndaj muslimanëve ishte edhe polemika e tyre me muslimanët, se romakët si ithtarë të librit janë mundur nga persianët paganë.
   Ndërkohë zbritën ajetet fillestare të kaptinës Er-Rrum, që vërtetë ishin dhe janë çelës për të interpretuar varganin e jashtëzakonshëm të ngjarjeve që ndodhën në atë periudhë në historinë njerëzore në përgjithësi. Thotë Allahu i Madhërishëm:
“Elif, Lam, Mim. Bizantinët (rumët) u mundën, në tokën më afër (tokës së arabëve), po pas disfatës së tyre, ata do të ngadhënjejnë, brenda pak viteve. Çështja është vendim i Allahut, fillim e mbarim (për disfatë dhe për fitore). E atë ditë (kur do të fitojnë bizantinët) besimtarët do të gëzohen, për ndihmën e Allahut. Ai ndihmon atë që do dhe Ai është i gjithëfuqishëm, mëshirues. Premtimi i Allahut është (ky), Allahu nuk e thyen premtimin e Vet, por shumica e njerëzve nuk po dinë. Edhe atë që dinë nga jeta e kësaj bote, është dije e cekët, por ndaj jetës së përjetshme (ndaj ahiretit) ata janë plotësisht të verbëruar (të painteresuar).” (Er-Rrum, 1-7)
   Premtimet nga ana e Allahut në këto ajete për shokët e Pejgamberit alejhi selam nuk ishin diçka e pakapshme. Ato ishin premtime me baza të shëndosha dhe të fuqishme, i besuan, i përqafuan pa ndonjë hezitim apo dyshim në to apo rreth tyre, edhe pse gjendja e tyre në Mekë ishte e rëndë dhe e dhimbshme nga përndjekjet dhe dhuna që ushtrohej ndaj tyre nga kurejshët paganë për shkak të besimit të tyre në Zotin Një.
   Ishte edhe më e vështirë për t’i pranuar premtimet e këtyre ajeteve kuranore për fitore, për lajmin dhe kohën e caktuar që u përmendën në ajete për dy shkaqe të cilat nuk mund t’i pranonte mendja e njeriut të asaj kohe:

1- Perandoria romake kishte arritur kulmin e dobësimit të saj dhe argument për këtë janë disfatat që pësuan romakët brenda shtetit të tyre, ashtu siç tha Allahu: “...në tokën më afër (tokës së arabëve).” (Err-Rrum, 3)
E kush ka menduar se perandoria romake do të ngadhënjente mbi perandorinë persiane, përveç njoftimeve kuranore?

2- Përcaktimi kohor që përmendi Kurani për ngadhënjim në më pak se dhjetë vite.

   Njoftimet kuranore u përgënjeshtruan nga paganët kurejshët; ngjarje këto shumë me rëndësi, që do të ndodhnin pas disa viteve, gjatë jetës së Pejgamberit Muhamed alejhi selam.
   Këto njoftime Allahu i Madhërishëm i përforcoi edhe me premtimin tjetër, që është i lidhur ngushtë me vetë muslimanët. Thotë i Gjithëdijshmi: “E atë ditë (kur do të fitojnë bizantinët) besimtarët do të gëzohen, për ndihmën e Allahut.” (Err Rrum, 4-5)
   Tregues i qartë se dita që do të ngadhënjejnë romakët mbi persianët do të jetë fitore edhe për muslimanët mbi jobesimtarët. Pra, të dy fitoret do të ndodhnin në të njëjtën kohë dhe në të njëjtën ditë. Me zbritjen e këtyre ajeteve bindja e sahabëve në premtimet e Allahut arriti kulmin e saj, siç ishte rasti me Ebu Bekrin, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili me zbritjen e ajeteve të lartpërmendura dilte dhe e ngrinte zërin e tij nëpër Mekë:
“Elif, Lam, Mim. Bizantinët (rumët) u mundën, në tokën më afër (tokës së arabëve), po pas disfatës së tyre, ata do të ngadhënjejnë, brenda pak viteve.” (Err-Rrum, 1-4)
   Kurejshët i thanë Ebu Bekrit se kjo është në mes nesh dhe jush. Shoku yt tha (aludonin për Muhamedin alejhi selam, e që lajmi ishte nga ajetet kuranore) se romakët do të ngadhënjejnë mbi persianët pas disa vitesh. Ata i thanë: “A po na garanton ti për këtë?” Ai u tha: “Gjithsesi.”
   Fjala “bidun” në gjuhën arabe nënkupton prej 3 deri në 9. Allahu e plotësoi premtimin e tij, pasi romakët ngadhënjyen mbi persianët në më pak se nëntë vite dhe historianët kanë pajtim të plotë rreth kësaj fitoreje të romakëve.
   Jo vetëm kaq. Mrekullitë e Allahut nuk kanë të ndalur! Dita e fitores së romakëve ndaj persianëve ishte dita e fitores së muslimanëve mbi paganët kurejshë në Bedër (transmeton imam Tirmidhiu). Kjo ngjarje ishte argument i fuqishëm për pejgamberinë e Muhamedit alejhi selam.
   Sahabët jetuan me të vërtetat dhe premtimet kuranore. Ata nuk ditën se çka është dyshimi në këto të vërteta, me gjithë tiraninë e paparë që ushtrohej mbi ta.
   Ky është një shembull me plot vlera, të cilin gjithsesi duhet ta marrim dhe ta pasojmë. Kështu obligohen muslimanët që të jetojnë me premtimet kuranore, nëse dëshirojnë të jetojnë jetë të vërtetë dhe pa iluzione.


Shembull tjetër nga jeta e sahabëve

   Allahu subhanehu ue teala në Kuran na tregon për jetën e të Dërguarve të Tij, me çka i forcon zemrat e muslimanëve, u premton atyre siguri dhe ndihmë, ashtu siç ndodhi me Pejgamberët e mëhershëm dhe umetet e tyre.
“E tashmë fjala (premtimi) jonë u është dhënë më parë robërve tanë të Dërguar; se ata me siguri do të nxirren ngadhënjyes dhe se ushtritë Tona, ato do të jenë fitimtare.” (Es Saffat-171-173)
   Kur u shpërngulën muslimanët nga Meka për në Medinë për shkak të trysnive që u bëheshin për ta lënë fenë e tyre, menduan se gjetën vendqëndrim të sigurt, mirëpo ata nuk qëndruan gjatë në begatitë e sigurisë dhe u sulmuan nga armiqtë e tyre. Ata u përballën me luftëra të armatosura në çdo skaj të vendit, ndryshoi çështja dhe prapë filloi të ndihej prezenca e frikës nga sulmet e pamëshirshme. Me një fjalë, siguria mori fund.
   Pikërisht në këtë gjendje, Allahu u premton atyre në Kuran se pas këtyre sprovave atyre do t’u arrijë ndihma, siguria dhe qetësia. Për këtë premton Allahu duke thënë: “Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj që besojnë dhe që punojnë mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre vazhdimësinë (e fuqisë së tashme të udhëheqësve) në tokë, ashtu siç ua siguroi Ai këtë atyre përpara tyre dhe se Ai do t’u sigurojë fuqinë për të zbatuar e përmbushur fenë e tyre, atë të cilën Ai e ka zgjedhur për ta (Islamin). Dhe padyshim që Ai do t’u japë atyre në shkëmbim siguri e ruajtje pas frikës së tyre, (me kusht) që këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë tjetër (në adhurim) me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë fasikunë (kryeneçë, të pabindur ndaj Allahut).” (En Nur, 55)
   Transmetohet nga Ubej ibnu Kabi, i cili ka thënë: “Kur Pejgamberi alejhi selam me shokët e tij arritën në Medinë dhe u strehuan nga ensarët, nuk kaloi kohë e gjatë dhe u sulmuan nga arabët. Nuk flinin dhe nuk zgjoheshin përveçse me armë dhe thanë: “Kur do të vijë ajo ditë kur do të flemë të qetë dhe të sigurt, nuk do t’i frikohemi askujt përveç Allahut?” Pas kësaj zbriti ajeti i lartpërmendur.
   Berai, Allahu qoftë i kënaqur me të, është shprehur se kur ka zbritur ajeti i 55-të i sures En Nur, ne ishim në një gjendje të rëndë frike. Si jetuan sahabët me këtë premtim kuranor të kushtëzuar me adhurim ndaj Allahut Një dhe pa shok?
   Pa dyshim se e pranuan me sinqeritet dhe bindje të plotë për realizimin e tij, i plotësuan kushtet që Allahu kërkoi nga ata, pastaj Allahu i Plotfuqishëm realizoi premtimin e Vet për robërit e Tij.
Për një kohë të shkurtër frika u shndërrua në siguri të plotë. E tërë kjo ndodhi brenda disa vitesh.
   Sahabët, Allahu na bashkoftë me ta në xhenet, jetonin me Kuranin, duke e lexuar, studiuar, medituar dhe kur shkonin në xhihad, netët e xhihadit i gjallëronin me leximin e Kuranit. Vërtet ky është shijimi i plotë i Kuranit.
 

Vazhdon
Nga arabishtja me disa shkurtime: Musli Zymberi
25.1.2008