Shpesh jemi mësuar që të dëgjojmë në media të ndryshme së Islami në Shqipëri erdhi dhe u përhap me anë të shpatës. Ata janë dashakeqës ndaj Islamit, ndaj qytetërimit, jetës dhe progresit. Ata spekulojnë dhe flasin pa baza historike sepse nuk hedhin shikimin prapa në histori.

Që nga shekulli XI, hasim lidhje tregtare-detare të rregullta ndërmjet Mesdheut, Evropës dhe Lindje së Afërme. Lidhje të ngushta me vendet arabe kishin edhe qytetet pranë Adriatikut. Këto lidhej datojnë që nga lashtësia liro-romake dhe për të vazhduar më tej me periudhën osmane. Këto lidhje kanë lënë gjurmë të mëdha edhe në trevat ballkanike. Këtë e argumentojnë edhe monedhat e gjetura në zonën e MOSTARIT në (744-750). Këto monedha kanë të shënuar emrin e Zotit (Allahut) në qendër dhe Suren Ihlas anash.

Është vërtetuar shkencërisht se disa vende si: Durrësi, Vlora, Himara, i hasim që në antikitet si qendra tregtare. Këtë e  dëshmon edhe historiani i njohur i shekullit 12-të, Idrizi, i cili rrugën detare e shënon pranë detit Adriatik shqiptar deri në bregdetin grek.1 Këtu nuk mund të lihet pa përmendur se ka edhe shume teologë muslimanë që kanë depërtuar në Ballkan duke përfshirë këtu edhe Shqipërinë, Shkodrën. Dhe kjo ka ndodhur shumë më herët sesa të vinin osmanët “me shpatë në dorë” duke pushtuar trojet e Kosovës, Shqipërisë dhe të Bosnjës.2

Me ardhjen e Perandorisë Osmane me të vërtetë ka pasur periudha ku ajo ka qenë e ashpër me shqiptarët, pikërisht në reformat e Tanzimatit. Popullsia u ngrit në revoltë pas një dekreti të nxjerrë nga sulltan Abdyl Mexhiti më 3 nëntor 1839, që thoshte se shtetasit duhej të shërbenin në ushtri larg vendit të tyre…”  Por, Perandoria Osmane në të shumtën e rasteve ka qenë mbrojtëse e të drejtave njerëzore, fetare, kulturore dhe territoriale të kombit shqiptar. “Po të shikojmë kohën kur osmanlinjtë pushtuan Jerusalemin dhe morën nën kontroll zonën, ka fakte se aty gjendeshin më shumë të krishterë sesa muslimanë. Kjo ndodhte sepse Islami nuk ishte fe e dhunës, por e paqes.”3

Nga ana tjetër, kur osmanët u larguan nga Ballkani, inkuizicioni pati jehonë të madhe edhe në trojet shqiptare. P.sh., car Dushani në një dekret të tij thotë: “Kush i ndihmon heretikët, le të digjet në fytyrë dhe në trup dhe kush e ndihmon atë, edhe ai le të digjet…” Këtu shihet qartë një luftë e ashpër fetare ndaj Islamit edhe në vendet fqinje.4 Kur muslimanët kishin nën kontroll vetëm Granadën në Gadishullin Iberik, ata u përballën me një diskriminim të madh. Dhe me rënien e Granadës, më 1498, Filipi III (1598-1621) i detyroi forcërisht 300.000 muslimanë të iknin nga vendi i tyre ose të konvertoheshin në të krishterë. Kjo i hedh poshtë pretendimet se Islami është fe e dhunës dhe se është përhapur në Ballkan dhe në Shqipëri me rrugën e shpatës. Me sa duket është një realitet krejt tjetër?!  Kush ishin ata që e imponuan fenë e tyre?!

Muslimanët kurrë nuk ia imponuan Islamin asnjë shtetasi, se po të ndodhte kjo, sot, në shek. XX, nuk do të kishte asnjë të krishterë në Ballkan dhe të gjithë do ta dinin gjuhën arabe dhe turke. Allahu thotë në Kuranin famëlartë: “NUK KA DHUNË NË FE”. Dhe si mund të ecë dikush kundër parimeve të veta?!

Të krishterët jo vetëm që u imponuan, por edhe i detyruan me dhunë të tjerët që të konvertoheshin në të krishterë.

Është më lehtë të jesh tolerant në një pozitë zotëruese sesa në një pozitë nënshtruese. Kjo gjë i ka frymëzuar muslimanët.

Brenda shoqërisë muslimane nuk pati asnjëherë luftëra të tilla si ato që u zhvilluan në mes protestantëve dhe të të krishterëve5. Duhet të pranojmë se në Shqipëri mbizotëron një klimë e ngrohtë tolerante-fetare. Dhe veçanërisht në qytetin e Shkodrës, për të cilën kemi meritë të madhe ne muslimanët që përbëjmë më shumë se 70% të popullsisë.

Shënim: Kjo temë është publikuar në një rubrikë  të lirë dhe materialet që publikohen në të nuk do të thotë se përputhen kurdoherë me ato që redaksia e Klubit Kulturor i di për të vërteta.