Pyetjet fondamentale, si: a ka fund gjithësia, a ekziston Zoti, si duket qenia e Tij, çfarë ndodh pas vdekjes, a ekziston mundësia të ketë më shumë se një perëndi, i kanë shoqëruar mendimtarët, shkencëtarët, filozofët dhe njerëzit e rëndomtë pothuajse që nga epokat e hershme e deri në ditët e sotme dhe vetëm një numër simbolik i tyre nuk i ka arritur t’ua gjejë përgjigjet e duhura këtyre pyetjeve. Por me të vërtetë a kanë përgjigje këto pyetje!? Sigurisht që po!

Pikëpamjet e filozofisë materialiste të shekullit XIX, se gjithësia ka ardhur në ekzistencë si rezultat i rastësisë, se ajo është e pafillim dhe e pambarim, statike, se grimcat e atomit (për të cilat materialistët pretendonin se kanë qenë shkaktare për jetën) janë të përjetshme, të padukshme dhe të pandashme nga njëra-tjetra, janë supozime sipërfaqësore, hipoteza, e iluzione nga më të ndryshmet. Zbulimet e shkencës moderne të shekullit XX dhe ato të këtij shekulli i kanë hedhur që të gjitha poshtë.

Të gjitha pretendimet e materialistëve shkenca i ka sqaruar dhe i ka vërtetuar si të pavërteta. Përveçse ajo përmes Teorisë së “Big Bengut” -propozues i së cilës ishte belgu Zhorzh Lemetrë (1894-1966) - ka vërtetuar se gjithësia ka pasur një fillim dhe do të ketë një fund, po ashtu ajo ka vërejtur se gjithësia nuk është statike, por vjen duke u zgjeruar në mënyrë konstante (apo edhe në intensitet më të lartë) si rrjedhim i largimit të yjeve dhe galaktikave nga njëra-tjetra. Këtë fakt e ka vërtetuar Edvin Habëll, astronom amerikan. Gjithashtu shkenca ka mohuar mundësinë e përjetshmërisë së çdo lënde, duke zbuluar se atomi nuk është grimca më e vogël e pandashme, siç ishte besuar për një kohë, sepse si çdo gjë tjetër që është e ndashme, edhe ato grimca janë të ndashme në grimca edhe më të vogla.

Shkencëtarët e kaluar, por edhe ata bashkëkohorë, gjithnjë e më tepër janë duke ardhur në përfundimin se i gjithë universi ka një projektues të përkryer, i cili përcakton gjithçka në gjithësi.

Isak Njuton (1642-1727), njëri prej shkencëtarëve më të mëdhenj të të gjitha kohërave, zbulues i ligjit të gravitetit, ka theksuar se "graviteti shpjegon lëvizjen e planetëve, por nuk shpjegon si janë vënë në lëvizje planetët. Perëndia drejton gjithçka dhe ai di si bëhet". Ndërsa në një rast tjetër ai thoshte: “Ky sistem kaq i bukur diellor, planetët dhe kometat do mund të burojnë vetëm nga sugjerimi dhe dominimi i një Qenieje inteligjente dhe të fuqishme. Kjo Qenie qeveris të gjitha gjërat… si Sundues mbi të gjithë dhe sipas dominimit të Tij. Ai zakonisht quhet Zot, Sundues, Rregulluesi i Gjithanshëm”.

Ndërsa David Darling, një fizikan bashkëkohor, pohon se as koha, as lënda, as energjia, as edhe një njollë a vrimë nuk ka ekzistuar në fillim.

Se jeta nuk e ka zanafillën si rezultat i rastësisë njeriut i kanë ardhur argumente të mjaftueshme, të cilat sqarojnë ekzistencën e një fuqie të përkryer mbinatyrore dhe mohojnë rastësinë, mundësinë e probabilitetit.
Njeriu duke medituar përmes arsyes së shëndoshë për atë çfarë ka në qiej e tokë dhe mes tyre, për saktësinë dhe precizitetin e lëvizjes së planetëve, për përsosmërinë e qenies së tij, do të vërej se Universi dhe qenia e tij duhet të kenë qenë të modeluar nga një fuqi e gjithëfuqishme, e cila është e pavarur, e përhershme, të cilën ne e quajmë Zot. Siç thoshte Ajnshtajni: “Kur ne shohim një modelim kompleks, kuptojmë se ai është produkt i një vepruesi inteligjent.”

Për më tepër, zbulimet shkencore nga gjysma e shekullit XX e këtej kanë provuar se të gjithë ekuilibrat fizikë në univers janë planifikuar në mënyrë aq precize, sa të bëhet e mundur jeta për qeniet organike.
Njëri ndër filozofët më të mëdhenj, Aristoteli, ka thënë: “Zoti është shkak i të gjitha shkaqeve, i Cili nuk shkaktohet”. Por ateistët nuk e pranojnë këtë fakt, nuk ndalen me kaq dhe si rrjedhojë parashtrojnë pyetjen se kush qe krijues i Krijuesit.

Individët që fenomene shoqërore, natyrore e universale i shpjegojnë në mënyrë racionale e kanë të qartë se Zoti është krijues dhe sundues i gjithësisë, i Cili është i pari i pafillim dhe i fundit i pambarim. Këta individë janë të bindur se vetëm nën kompetencën e Zotit është krijimi nga asgjëja, por sërish ateistët nuk e pranojnë këtë ligj logjik, të vetëkuptueshëm.
Të nisemi nga këndvështrimi i tyre. Të kthehemi në retrospektivë dhe të orvatemi nëpërmjet disa shifrave që të gjejmë shkaqet e shkaqeve të përkohshme. Të marrim X1 dhe të përpiqemi të gjejmë shkakun e tij, që është X2, por lind pyetja e radhës - kush është shkaku i X2, natyrisht se X3, nga erdhi X3, vetëm si rezultat i X4, dhe kështu arsyetimi vazhdon deri në Xn, por edhe më tej, deri në infinit, në pafundësi.
Kështu krijimi i X1 nuk do të realizohej pa krijimin e Xn, problemi njëjtë do të ngjante edhe nëse shkojmë deri në infinit. Ky fakt jep të kuptohet se X1 nuk do të krijohej asnjëherë, ngase ekzistenca e tij do të varej nga gjithë këto shkaqe të përkohshme.

Dhe çfarë do të ngjante atëherë!? Asgjë! Pikërisht asgjë! Sepse, në këtë rast, nuk do të kishim një varg shkaqesh të ekzistencës siç kemi tani, por një varg shkaqesh të mosekzistencës, me fjalë të tjera nuk do të ekzistonte as edhe grimca më e vogël. Pikërisht pse secili shkak i përkohshëm po varet nga shkaqe të tjera, po ashtu të përkohshme, dhe ky proces shkon drejt e në pafundësi e regres, ndërsa regresi në këtë rast është i pamundur, sepse ne shohim se në gjithësi ka progres, kemi një varg shkaqesh të cilat japin të kuptojnë se shkaku përfundimtar i ekzistencës së tyre nuk mund të jetë i përkohshëm, por i përjetshëm, i përhershëm.

Duhet ta kemi të qartë se duhet të ketë qenë një shkaktar i pavarur, i cili ka krijuar shkaqe të tjera të varura e të përkohshme, i Cili është i pakufizuar në kohë dhe hapësirë, i pakufizuar dhe i papërcaktuar në kohë ngaqë i ka paraprirë asaj, ka qenë është dhe do të jetë i njoftuar për të kaluarën, të tashmen përkatësisht të ardhmen; i pakufizuar në hapësirë, sepse është kudo i pranishëm dhe thyes i çdo barriere.

Si argument për mosbesim në ekzistencën e Krijuesit ateistët marrin padukshmërinë e qenies së Krijuesit. Por as ngjarjet historike që kanë ndodhur, ne nuk i kemi parë, por ja që ato kanë ngjarë dhe ne u besojmë. Për shqisat tona nuk janë të dukshme as shpirti e mendja, por si shpirti ashtu edhe mendja ekzistojnë, por nga këndvështrimi i njeriut pothuajse janë të pashpjegueshme. Gjithashtu ne nuk shohim as gëzimin e hidhërimin, por që të dyja ekzistojnë – njeriu është përjetues i tyre. Ky është vetëm njëri prej fakteve i cili jep të kuptohet se padukshmëria e qenies së Krijuesit nuk është argument për mosbesim në ekzistencën e Krijuesit. Ngase Krijuesi është i dukshëm dhe i padukshëm. Ekzistenca e Tij është e dukshme përmes fakteve dhe argumenteve bindëse që dokumentojnë për ekzistimin e Tij, ndërsa vetëm qenia e Tij esenciale është e padukshme, e paarritshme dhe e paperceptueshme për ne, e cila nuk është argument për mosbesim në ekzistencën e Tij.

Kur shqisa jonë e të shikuarit nuk mund t’u rezistojë rrezeve të Diellit, i cili në krahasim me Universin është tejet i vogël (nga largësia prej 1 trilion km ai duket si një yll në qiell), atëherë si mund të pretendojmë të shohim pamjen e vetë Qenies së Zotit!? Sado që Dielli të ketë madhësi të gjerë, kufijtë e tij janë të kufizuar dhe të dukshëm për shqisat tona!

Ndërsa faktin e ringjalljes, Zoti i Madhëruar njeriut ia përkujton mëngjes e mbrëmje. Nëpërmjet fjetjes Zoti na sjell ndër mend se do të vdesim dhe nëpërmjet zgjimit se do të na ringjallë. Ndërsa në librin e Tij të fundit, dedikuar gjithë njerëzimit të të gjitha kohërave, Ai thotë: “Ne (u referohet atributeve – cilësive të Tij), jemi ata që i lëshojmë erërat, ato i lëkundin retë dhe nga ato re lëshojmë shi dhe ringjallim tokën pas tharjes (vdekjes) së saj.” Kështu shpjegohet ringjallja e njeriut.

Përsiatjet për mundësinë e ekzistimit të dy apo më shumë zotave fatkeqësisht një pjesë të vogël të shoqërisë bashkëkohore ende vazhdon ta preokupojë.
Por me të vërtetë a do të ekzistonte mundësia të ketë dy perëndi!? Jo! Jo, sepse sikur të ekzistonin dy e më shumë perëndi, do të rrënohej i gjithë rregulli që mbretëron në botë dhe do të shkatërrohej e tërë gjithësia! Pashmangshëm shtrohet pyetja, pse? Sepse ekzistimi edhe i ndonjë zoti tjetër vetvetiu jep të kuptohet se ai është i nevojshëm. E, një zot që ka nevojë edhe për ndonjë tjetër, nuk është zot. Pikërisht pse paaftësia e tij po shkakton ekzistimin e tjetrit, pastaj tjetri duhet të ketë kompetencë, ndërsa dy kompetenca nuk mund të realizohen njëkohësisht, ndërkaq realizimi i njërës e i tjetrës jo mohon aftësinë e të dytit, kështu që ekziston vetëm një Zot dhe vetëm rregulli i Tij mbretëron në gjithësi.

Muhamet Kransiqi
Student i Departamentit të Sociologjisë - UP
25.7.2008
 

Shënim: Kjo temë është publikuar në një rubrikë  të lirë dhe materialet që publikohen në të nuk do të thotë se përputhen kurdoherë me ato që redaksia e Klubit Kulturor i di për të vërteta.