Ajo që vlen të theksohet është se dijetarët që janë më rigoroz në ndalimin e leximin e Kuranit me para janë dijetarët hanefi. Shumë nga ulematë hanefi që shtjellojnë këtë çështje tërheqin vërejtje se kjo është e ndaluar dhe duhet t`i largohemi.

Për të kuptuar se sa ishin të ashpër dijetarët e medhhebit hanefi në këtë, sjellim faktin se fakihu Muhamed Barkevi (926-981h) ka shkruar një libër me titull "Inkadhu Halikin"-"Shpëtimi i të shkatërruarve", ku shtjellon problematikën e leximit të Kuranit me para[1]. Vetë titulli i librit jep të kuptohet se sa e rrezikshme është kjo praktikë. Më vonë do të sjellim disa pjesë nga ky libër, por së pari do të citojmë disa thënie nga disa libra të tjerë hanefi autoritativ dhe shumë të njohur.

Në librin "Ihtijar", i cili llogaritet nga librat më autoritativ të hanefive thuhet:

“Nëse (i vdekuri) porosit (lë testament) që nga pasuria e tij të paguhet  dikush t`i lexoj Kuranin në varrin e tij, ky testament është i papranuar (batil), pasi është në kuptim të marrjes me qira”[2].

Kurse Ibën Ebil Iz Hanefi në librin  "Sherhu Tahavije", faqe 672 thotë:

“Sa i përket marrjes me qira (me pagesë) të njerëzve për të lexuar Kuran, pastaj dhurimin e këtij shpërblimi të vdekurve. Këtë nuk e ka praktikuar askush nga të parët tanë e as nuk ka urdhëruar askush nga imamët e fesë (dijetarët), e as nuk e ka lejuar dikush këtë. Marrja me qira vetëm me qëllim të leximit është e ndaluar dhe në këtë nuk ka mospajtim, por mospajtimi është në atë se a lejohet marrja me qira (me para) për t`ia mësuar (Kuranin) dikujt (shkrimin apo përmendësh), apo diçka e ngjashme, në të cilën përfitohet ndonjë dobi nga dikush tjetër. Shpërblimi i arrin të vdekurit, vetëm nëse vepra është për hir të Allahut, kurse në këtë rast (kur lexohet me para) adhurimi nuk është i dëlirë me sinqeritet (pra është i përzier). Për këtë, shpërblimi i fituar nga kjo nuk konsiderohet nga të cilat i dhurohet të vdekurve. Prandaj nuk ka thënë askush se lejohet të marrim me qira dikë të agjërojë, të falet dhe t`i dhurojë shpërblimin e kësaj të vdekurit”.

Por nëse i jep (para) dikujt që lexon Kuranin, ua mëson të tjerëve, e mëson për vete (dhe bën nijet për të vdekur). Nëse ua jep këtyre si ndihmesë, atëherë kjo mund të llogaritet nga sadakaja për të vdekur dhe kjo lejohet[3].

Kurse Ibën Abidin njëri nga dijetarët më të njohur dhe të respektuar në librin "Hashijetu Ibën Abidin" i cili llogaritet edhe referencë e rëndësishme e medhhebit hanefi thotë:

"Ekziston konsensus (ixhma) tek umeti se njeriu nuk ka shpërblim për një vepër ku nuk ka sinqeritet të pastër, pasi ajo është rrethana motivuese për adhurimin e cila manifestohet me qëllim dhe vendosmëri. Kjo nuk gjendet në atë që ne po e diskutojmë (pra leximi me para), prandaj edhe nuk ka shpërblim."[4]

Gjithashtu thotë:"Marrja me qira (me para) në këtë (leximin e Kuranit) është e pabazë dhe është risi (bidat) që nuk e ka vepruar askush nga halifët e drejtë[5].

Kurse fakihu i sipërpërmendur Muhamed Barkevi në hyrje të librit "Inkadhu Halikin"-"Shpëtimi i të shkatërruarve" sqaron se qëllimi i shkrimit të librit është largimi i muslimanëve nga kjo praktikë e keqe dhe e ndaluar. Ai thotë:

"Ky libër është shkruar me qëllim të anulimit të asaj që është e përhapur nëpër të gjitha vendet, e njohur te njerëzit dhe të devotshmit, se Kurani i lartmadhëruar dhe Furkani[6] fisnik, i zbritur nga Zoti i botëve, të cilin nuk e prekin vetëm se të pastrit, ta konsiderojnë si formë për të mbledhur dhe përfituar pasuri të kësaj bote dhe rrugë për t`i shitur ajetet e Allahut me një vlerë të ultë. Të tillë janë ata që e zëvendësojnë atë që është e mirë më atë që është e ultë (e pavlerë) dhe ata janë si mbledhës të krëndeve gjatë natës së errët[7]. Nuk dallojnë të dobishmen nga e rrezikshmja. Mjerë për ta çfarë lexojnë (Kuranin me para) dhe mjerë për ta çfarë fitojnë..."[8].

Nuk do të sjellim thënie të tjera, pasi mendojmë se këto mjaftojnë edhe pse për këtë kanë folur shumë dijetarë dhe ka çfarë të përcillet, por do të mjaftohemi me kaq. 

Në fund e ritheksojmë se vërtet leximi i Kuranit me para është një traditë jo e mirë dhe duhet t’i largojmë muslimanët nga kjo. Obligim parësor në këtë është që hoxhallarët që e praktikojnë këtë apo që e shohin të lejuar ta kenë parasysh se janë duke përkrahur një thënie për të cilën nuk kanë pasardhës të denjë dhe të zgjedhin thënien e cila është konform mësimeve të dëlira islame. Vërtet me një sinqeritet dhe informim të saktë të opinionit nga ana e tyre, do ta bëjnë këtë praktikë të harruar në shoqërinë tonë[9].