Falënderimi i takon Allahut. Prej Tij kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë nga Ai që të na ruaj prej të ligave të shpirtit tonë dhe prej veprave tona të këqija. Atë që e udhëzon Allahu nuk ka kush që e humb, ndërsa atë që e lë të humbur Allahu, nuk ka udhëzues për të. Dëshmoj se vetëm Allahu është Ai i cili meriton të adhurohet dhe  se Muhamedi është rob dhe i dërguar i Tij.

Allahu i ka nderuar bijtë e Ademit. E krijoi Ademin me Dorën e Tij dhe i bëri që engjëjt t’i bien në sexhde atij dhe ia mësoi të gjithë emrat. Allahu i veçoi dhe i dalloi bijtë e Ademit nga të gjitha krijesat e tjera. I nderoi, i ngriti dhe i veçoi me shumë veçori, por nderin më të madh që ia bëri njeriut është se e ngarkoi me mbajtjen e këtij amaneti dhe kësaj feje të pastër dhe Allahu i Madhëruar i bëri robër të Tij. I nderoi ata si robër të Tij dhe me adhurimin e Tij. Nderi më i madh dhe fisnikëria më e madhe për njeriun është kur ai i nënshtrohet Allahut dhe i bie në sexhde Atij, atëherë kur njeriu është i nevojshëm vetëm për Allahun, ndërsa nuk është i nevojshëm për askënd përveç Tij. Ky është edhe qëllimi për çka Allahu na ka krijuar neve: “Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë”. Dharijat, 56. 

Prej nderimeve më të mëdha që ia bëri njeriut është se e bëri atë që ta bartë udhëzimin dhe thirrjen e njerëzve në të mirë. Njeriu është ai i cili e kumton fjalën e Allahut dhe fenë e Tij tek njerëzit në përgjithësi. Nëse njeriu i shmanget kësaj rruge zëvendësohet me një njeri tjetër, i cili qëndron me ngritjen e këtij amaneti. Çështja me të vërtetë sillet rreth njeriut. Allahu thotë: “O ju që besuat! Kush largohet prej nga feja e tij (i bën dëm vetes). S'ka dyshim se Allahu do të sjellë një popull që Ai e do atë (popull) dhe ata e duan Atë (Zotin), (një popull) që është modest e i butë ndaj besimtarëve, por i ashpër dhe i fortë ndaj mohuesve, që lufton në rrugën e Allahut dhe që nuk i frikësohet kërcënimit të asnjë kërcënuesi. Kjo (cilësi e atij populli) është dhuratë e Allahut që i jep atij që do. Allahu është Dhurues i madh, i Dijshëm”. Maide, 54.

“Po nëse ju i ktheni shpinën, Ai do t'ju zëvendësojë me një popull tjetër, që nuk do të jetë si ju.” Muhamed, 38. “O besimtarë, nëse ju ndihmoni (fenë) Allahun, Ai u ndihmon juve dhe u forcon këmbët tuaja.” Muhamed, 7.

A ka nder dhe respekt  më të madh për njeriun se sa të jetë thirrës i njerëzve në adhurimin dhe njëshmërinë e Allahut? A ka nder dhe respekt  më të madh se sa kur njeriu e rregullon kohën e tij dhe jep tërë angazhimet e tij që të realizoj këtë qëllim dhe të kryejë këtë mision? Jo vetëm kaq, por edhe shpirtin e tij e jep në rrugën e Allahut, vetja e tij i është bërë e lehtë duke i kryer urdhrat e Allahut: “Luftoni ata derisa të mos mbetet idhujtari (besim i kotë), e i tërë adhurimi të bëhet vetëm për Allahun. Po nëse ata ndalen (i japin fund mosbesimit), Allahu është Mbikëqyrës për atë që veprojnë”.

Ajo çka na e bën më të qartë këtë çështje dhe na jep më shumë argument për këtë është se Allahu për kryerjen e këtij amaneti i ka zgjedhur krijesat më të zgjedhura. Ata janë pejgamberët e Allahut dhe të dërguarit e Tij. Të gjithë ata u dërguan me një fjalë të përbashkët: “O populli im, adhuroni Allahun!” dhe: “Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t'u thonë: ‘Adhuroni vetëm Allahun, e largohuni djajve (adhurimit të tyre)!’" Nahl, 36. Ai i cili zgjedh këtë rrugë dhe ecën në të, është duke ecur në hapat e të dërguarit të Allahut dhe udhëzohet përmes gjurmëve të tyre. Ai ka zgjedhur për veten e tij që të mbajë këtë amanet, të cilin Allahu e ka zgjedhur krijesën më të mirë për bartjen e këtij amaneti.

Çdo musliman beson se Kurani i drejtohet atij. Këtyre njerëzve i drejtohen këto tekste të cilat urdhërojnë njerëzit ta ndihmojnë fenë e Allahut, të urdhërojnë në të mirë dhe të ndalojnë nga të këqijat dhe të thërrasin në të mirë.

“Nga ju le të jetë një grup që thërret në atë që është e dobishme, urdhëron për punë të mbara dhe ndalon nga e keqja. Të tillët janë ata të shpëtuarit.”

O ju që besuat! Kush largohet nga feja e tij (i bën dëm vetes). S'ka dyshim se Allahu do të sjellë një popull që Ai e do atë (popull) dhe ata e duan Atë (Zotin), (një popull) që është modest e i butë ndaj besimtarëve, por i ashpër dhe i fortë ndaj mohuesve, që lufton në rrugën e Allahut dhe që nuk i frikësohet kërcënimit të asnjë kërcënuesi. Kjo (cilësi e atij populli) është dhuratë e Allahut që i jep atij që do. Allahu është Dhurues i madh, i Dijshëm.”

Po nëse ju i ktheni shpinën, Ai do t'ju zëvendësojë me një popull tjetër, që nuk do të jetë si ju.” Muhamed, 38.

I dërguari i Allahut i drejtohet atij i cili ecën në bartjen e këtij amaneti: “Kush shikon ndonjë të keqe prej jush, le ta largojë atë me dorën e tij, nëse nuk ka mundësi, atëherë me gjuhën e tij, e nëse nuk ka mundësi edhe këtë, atëherë me zemrën e tij. Pas kësaj nuk ka iman, sa kokrra e grurit”. Allahu këtë umet e ka cilësuar në përgjithësi: “Jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, të urdhëroni për mirë, të ndaloni nga veprat e këqija dhe të besoni në Allahun. E sikur ithtarët e librit të besonin drejt, do të ishte shumë më e mirë për ta. Disa prej tyre janë besimtarë, por shumica e tyre janë larg rrugës së Zotit”. Ali Imran, 110. E kush prej muslimanve ka dëshirë të cilësohet me cilësi që del prej këtij umeti. Kush dëshiron që të dyshojë në përkatësinë tij  në këtë umet që është prej umeteve më të mira që Allahu i ka nxjerrë ndonjëherë nga toka. Cila është puna dhe qëllimi i këtij umeti. Puna e këtij umeti është që ta ngrejë këtë fe dhe të punojë për të, të urdhërojë në të mirë dhe të ndalojë nga të këqijat. Kush janë ata të cilët e bartin këtë emanet, kush janë ata të cilët e bartin këtë fe? A thua ata janë një grup i caktuar? A thua Allahu i drejtohet me këtë një grupi të caktuar apo i drejtohet këtij umeti në përgjithësi? Çdo njëri i cili logjikon pak në fjalën e Allahut dhe në fjalën e të dërguarit të Tij, burrë apo grua, i ri apo plak, si do që të jetë gjendja e tij në këtë shoqëri, sa  do që të jetë shkalla e tij në shkencë dhe pasi që ai e ndien veten se është prej këtij umeti, Allahu atij i drejtohet me këtë ajet. Ky umet, në përgjithësi, e ka fituar këtë të mirë,  sepse ai e ngre fjalën e  Allahut, urdhëron në të mirë[1] dhe ndalon nga e keqja[2]. Këtij umeti i është drejtuar Allahu që të vrapojë në ndërrimin e të keqes çfarëdo qoftë ajo, hidhërohet kush hidhërohet dhe kënaqet kush kënaqet. Gjersa ajo të jetë e keqe ne duhet të mundohemi ta ndryshojmë atë. Përkufizimi i së mirës apo së keqes merret prej fjalës së Atij i cili na ka urdhëruar në të mirë dhe na ka ndaluar nga e keqja.

Allahu ka njoftuar se ky umet është umet mesatar dhe dëshmitar për njerëzit.

“Dhe ashtu (sikur u udhëzuam në fenë islame) Ne u bëmë juve një popull të drejtë (një mes të zgjedhur) për të qenë ju dëshmitarë (në Ditën e Gjykimit) ndaj njerëzve.”

A nuk i drejtohet ky ajet tërë metit? A nuk është i tërë ky umet i cilësuar se do të jetë dëshmitar për njerëzit në këtë botë dhe në botën tjetër? Nëse është kështu, atëherë përse ndalemi, përse të tërhiqemi, përse t’i degradojmë këto tekste dhe t’i llogaritim se ato janë për një grup të caktuar. Mendojmë se këto tekste janë vetëm për një grup të caktuar, ndërsa ne ku mbetemi atëherë? A mendojmë se roli ynë është vetëm sikur i atyre të cilët lëshojnë britmën bagëtive, ndërsa ato nuk ndëgjojnë? A mendojmë se roli ynë është vetëm të vrapojmë pas tufës, ndërsa  interesi për këtë din, ruajtjen e muslimanëve dhe urdhrave të Allahut të jetë vetëm për një grup të caktuar?! Si ka mundësi që ky umet ta kuptojë fenë në këtë formë, ndërsa vetes ia vesh këto rrobe të krenarisë, nderit dhe burrërisë së këtij umeti?!

Pra, nga tekstet e librit të Allahut dhe sunetit të të dërguarit të Tij, kuptojmë se këto tekste i drejtohen tërë umetit që ta bartin këtë amanet, pasi që ata hynë në këtë umet. Pasi që të gjithë jemi të këtij umeti duhet që të gjithë të jemi gjithashtu pjesëmarrës në bartjen e këtij amaneti.

Dëshmi prej tregimeve të pejgamberëve

Kur ndalemi në tregimet e pejgamberëve e ndiejmë këtë çështje në mënyrë të qartë. Allahu iu drejtohet shokëve të të dërguarit të Allahut duke i thirrur ata që të kenë shembull në ata të cilët kanë kaluar para tyre.

“E sa pejgamberë pati që së bashku me të luftuan turma të mëdha besimtarësh dhe për atë që i goditi në rrugën e Allahut, ata nuk u dobësuan dhe nuk u përulën. Allahu i do durimtarët.” Ali Imran, 146.

Këta që ishin me të dërguarit e Allahut  e ndienin se amaneti nuk është vetëm për pejgamberin, por, patjetër duhet që shokët e tij t’i ndihmojnë të luftojnë me të, t’u bëjnë ballë vështirësive në rrugën e Allahut. Ata nuk u lodhën nga ajo që i goditi ata në rrugën e Allahut e as nuk u dobësuan e as nuk u nënshtruan. Allahu i do durimtarët. Fjala e tyre nuk ishte asgjë tjetër përveçse që thoshin: “O Zot, falna gabimet tona, lëshimet tona, na forco këmbët tona dhe na bëj të ngadhënjejmë kundër jobesimtarëve.

Një njeri, një herë, dëgjoi se po bëhet një komplot kundër një të dashuri të Allahut, kundër një pejgamberi të Allahut, kundër Musait. Dëgjoi se paria po mbajnë konferenca që ta vrisnin Musain. Kur dëgjoi këtë ai ndjeu një obligim ndaj vetes së tij që të ngrihet dhe të shkojë te Musai ta informojë për këtë, ndoshta Allahu do ta shpëtojë nga kjo për shkak të fjalëve të tij.

“Dhe erdhi një njeri që ngutej nga ana më e largët e qytetit e tha: ‘O Musa, paria është duke biseduar për të të vrarë, pra, ti dil (ik), unë jam këshillues yti." Kasas, 20.

Një njeri tjetër dëgjoi për pejgamberët e Allahut për ballafaqimet e tyre nga jobesimtarët dhe erdhi prej një vendi të lartë me lodhje dhe rraskapitje, vetëm e vetëm t’i ndihmojë të dërguarit të Allahut.

“Përmendu atyre një shembull të banorëve të fshatit, kur atyre u patën ardhur të dërguarit. Kur Ne dërguam te ata dy, e ata i përgënjeshtruan që të dy, atëherë i përforcuam me një të tretë dhe u thanë: ‘Ne jemi të dërguar te ju’.” Jasin, 13-14.

Pastaj erdhi ky njeri prej vendit të largët. “Dhe prej skajit më të largët të qytetit erdhi një njeri që ngutej e tha: ‘O populli im, dëgjoni të dërguarit!’ Dëgjoni atë që nuk kërkon prej jush ndonjë shpërblim dhe janë udhërrëfyes! E, ç'kam unë që të mos e adhuroj atë që më krijoi dhe te Ai ktheheni?! A mos do të pranoj zota të tjerë pos Tij, e nëse do Mëshiruesi të më godasë me ndonjë të keqe, ndërmjetësimi i tyre nuk do të më vlejë asgjë, e as që do të më shpëtojnë. Unë do të jem atëherë në një humbje të hapët. Unë i kam besuar Zotit tuaj, pra më dëgjoni!" Jasin, 20-25.

Ky njeri e vëren se çështja nuk është vetëm  çështje e të dërguarve të Allahut. Ai e kuptoi se nëse përgënjeshtrohen të dërguarit e Allahut, ai nuk duhet të ndalet, të qajë për atë që ka ndodhur, por erdhi prej një vendbanimi të largët, duke ecur dhe vrapuar që të thotë vetëm një fjalë: “Ajo në të cilën po thërrasin këta pejgamberë është e vërtetë dhe pasoni ata”. Për këtë ai edhe u vra dhe hyri në xhenetin e Allahut. Edhe pse hyri në xhenet ende i interesonte për popullin e tij. “Atij i është thënë: ‘Hyr në xhenet!’ E ai tha: ‘Ah, sikur ta dinte populli im për çka më fali Zoti im dhe më bëri prej të nderuarve!’."

Këto ndijime të thella në zemrën e këtij njeriu dhe ky guxim i madh nuk e zmbrapsi atë as nga mizoria e as nga mbytja.

Të kthehemi edhe një herë te Musai kur ai u ballafaqua me popullin e tij me thirrjen në fenë e Allahut, kur u ngrit një njeri prej besimtarëve të familjes së faraonit, i cili e fshihte imanin  e tij, u ngrit duke e ndihmuar Musain. “Një njeri besimtar nga familja e faraonit, që e fshihte besimin e tij, tha: ‘A doni të vrisni një njeri vetëm pse thotë se Zoti im është Allahu, e që prej Zotit tuaj u ka sjellë argumente? Nëse ai është rrenës, për vete e ka rrenën, e nëse është i drejtë, juve do t'ju godasë diçka nga ajo që ai ju premton’.” Gafir, 28.

Pas kësaj ai jetonte në kodra me popullin e tij dhe ende e fshihte imanin e tij, gjersa pa  që nuk ka mundësi më ta fshehë imanin e tij me këta njerëz dhe e shpalli imanin e tij haptazi. “Ai që kishte besuar tha: ‘O populli im, ejani pas meje, e unë t'ju udhëzoj në rrugë të drejtë! O populli im, kjo jetë e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se një përjetim i përkohshëm, ndërsa bota tjetër është ajo e përhershmja’.” Gafir, 38-39.

Kur jobesimtarët u ngritën kundër të dërguarit të Allahut dhe e munduan atë, u ngrit Ebu Bekri dhe u tha atyre: “A po e vrisni një njeri i cili thotë se Allahu është Zoti im?” Bezari transmeton nga Muhamed b. Alij, ai nga babai i tij se një ditë duke ligjëruar Aliu ka thënë: “Kush është më trimi prej njerëzve?” I thanë: “Ti”. Tha: “Sa më përket mua nuk kam dyluftuar me dikë, përveç se e kam mundur. Por më trimi ka qenë Ebu Bekri.” E kam parë të dërguarin e Allahut, të cilin e kishin marrë jobesimtarët, disa e shtynin disa e takonin dhe i thoshin: “A ti je a i cili dëshiron ti bësh zotat tanë në një Zot?” Vallahi, nuk është afruar askush prej nesh, përveç Ebu Bekrit, i cili i binte njërit e shtynte tjetrin dhe thoshte: “Të mjerët ju, apo e vrisni njeriun i cili thotë: “Allahu është Zoti im”. Pastaj Aliu qau dhe tha: “Për Zotin, a është besimtari i familjes së faraonit më i mirë apo Ebu Bekri?” Dëgjuesit heshtën. Atëherë Aliu tha: “Vallahi, një  moment i Ebu Bekrit është më i mirë se ai. Ai njeri e fshihte imanin e tij, ndërsa Ebu Bekri e publikoi imanin e tij”.

Edhe një herë të ndalemi me Musain, kur Allahu i premtoi popullit të tij që të hyjë në tokën e shenjtë (Kuds). Musai ua përkujtonte popullit të tij premtimin e Allahut dhe i  premtonte se do të realizohet kjo fitore. Populli u ndal dhe u bë mendjemadh dhe nuk hynë në tokën e shenjtë. Kur nuk patën sukses këto përpjekje me këta njerëz, atëherë u ngritën dy njerëz të cilët e përkrahën Musain dhe e ndihmuan atë. “Dy burra, prej atyre (prijësve) që Allahu i kishte pajisur me bindje dhe kishin frikën e Tij, thanë: ‘Hyni atyre nga dera, e kur t'u hyni nga ajo, atëherë ju jeni ngadhënjyes. Dhe vetëm Allahut mbështetuni, nëse jeni besimtarë të sinqertë’.” Maide, 23.