Enes Ibën Maliku transmeton se Muhamedi (salallahu alejhi ue selem) thotë: “Dy lloje të njerëzve nuk ngopen kurrë; kërkuesi i diturisë dhe kërkuesi i pasurisë.” Hadithin e shënon Hakimi dhe e cilëson të saktë, gjithashtu edhe Dhehebiu e cilëson të saktë.

Kërkuesi i diturisë (talibu ilmi) ka nevojë për durim dhe sakrificë dhe po të mos ishte durimi i kërkuesit të diturisë, ai nuk do të arrinte suksesin. Nëse kërkuesi i diturisë e pastron qëllimin e tij dhe e mbush atë me sinqeritet, e forcon me ambicie për të arritur dije, vërtet ai do gjejë kënaqësi me të cilën do t`i harrojë të gjitha lodhjet, do t`ia zbusë vështirësitë dhe gjatë kërkimit të diturisë do të shijojë një ëmbëlsirë dhe kënaqësi me të cilën nuk do të arrij të ngopet kurrë.

Imam Maverdiu thotë: “Dituria është kompensim nga çdo kënaqësi tjetër dhe ajo të bën të mjaftohesh nga çdo epsh... Kush vetmohet duke kërkuar dituri nuk dëshpërohet dhe mërzitet nga veçimi. Kush kënaqet dhe zbavitet me libra (duke i lexuar), nuk do t`i mungojë asnjë begati. Nuk ka shoqërues, muhabetqar më të mirë për njeriun se libri, ashtu siç nuk ka mbrojtës më të mirë për të se maturia (urtësia)”.

Kurse imam Ibën Kajimi thotë: “Nevoja e zemrës për dituri nuk është sikurse nevoja e frymëmarrjes (për njeriun), por është nevojë edhe më e madhe... Vlera e diturisë në zemër është sikurse vlera e dritës në sy, ose vlera e të dëgjuarit për veshin, ose vlera e të folurit për gjuhën. Pra nëse mungon ajo (pra, dituria i mungon zemrës) atëherë ajo është sikurse syri i verbër, veshi i shurdhër dhe gjuha e memecit. Prandaj edhe Allahu i Lartësuar i quan të paditurit (injorantët) se janë të verbër, të shurdhër dhe memec. Për shkak se kjo është veti e zemrave të tyre pasi që e kanë humbur diturinë e dobishme dhe mbeten të verbër, të shurdhër dhe memecë”.[1]

Ibën Kajim ka për qëllim ajetin ku Allahu i Lartësuar thotë për jobesimtarët të cilët nuk logjikojnë: “Ata janë të shurdhër, memecë e të verbër, ata nuk kuptojnë”. Bekare, 171.

Kush nxiton në kërkim të diturisë do ta shijojë kënaqësinë e këtij kërkimi dhe ëmbëlsirën e të mësuarit. Kurse, kush largohet nga dituria e dobishme dhe kënaqet me injorancën, do të jetojë në errësirë edhe nëse e grumbullon tërë pasurinë e botës dhe kënaqësitë që ekzistojnë në të.

Imam Shafiu, i cili njihet si dijetar dhe një nga fukahatë më të njohur, ai gjithashtu, ishte edhe gjuhëtar dhe poet i dalluar. Në shumë nga poezitë e tij flet për diturinë, vlerën e saj dhe nxit në kërkim të saj. Ai me një rast thotë:

Dy gjëra janë më të ëmbla se përqafimi i gruas,

më të shijshme se mjalti i kthjellët

Dhe më admiruese se gradat e mbretërve,

të cilët kanë të veshur mëndafsh të qëndisur me ar

Të jem shoqërues i fletoreve të zeza (të shkruara)

për kohë të gjatë dhe të qëndroj në flladin e xhamisë

Këto dyja nëse mblidhen në një person të lirë

Do të fitojë lumturinë dhe begatinë e përhershme.